Weer veel nieuwe belevenissen

Samenvatting
Afgelopen weken weer een hoop meegemaakt: Ik ben me meer bewust geworden van de cultuurverschillen: In Kenia doen ze veel meer met de hand, terwijl we in Nederland voor zowat alles een machine hebben (wasmachine, stofzuiger, vaatwasser); We kunnen voor het eerst in ons huisje douchen; Op 1 april hebben we SASOL flink in de maling genomen; Ik ben voor de tweede keer oom geworden (Jeej!); Een vreemdeling is zomaar bij ons komen zitten terwijl we buiten aan het lezen waren; We hebben sinds vorige week gezelschap van nieuwe Nederlandse studenten, wat het weer een stuk gezelliger maakt; We spreken meer met onze buren en ik leer Kiswahili van het buurjongetje van 6 jaar; We hebben twee hele goede dammen gezien en een dam die in slechtere staat verkeerd; We zijn weer naar de Athi rivier gegaan, maar dit keer naar een andere plek waar ook familie van Victor woont; We hebben onderweg apen gezien!; We zijn op bezoek gegaan bij een secondary school en hebben gezien hoe gedisciplineerd de leerlingen zijn; We hebben op een speciale onbeschrijflijke manier genoten van Kenia; We hebben na 6 weken weer wat Europees eten gegeten; Ik heb Palmzondag meegemaakt op de Keniaanse manier; We hebben de verjaardag van Barbara gevierd; Ik heb een kameleon mogen vasthouden; en we hebben gemerkt hoe sympathiek de buren zijn. Nou hoop ik deze dingen zo goed mogelijk te kunnen omschrijven in het volgende verhaal. ☺

Cultuurverschillen
Sinds het weekend dat we terug kwamen uit Kanyongonyo (29-03), werd ik me steeds meer bewust van dat het in Kenia veel minder luxe is dan in Nederland. Natuurlijk zag ik dat ook wel toen ik aankwam, maar nu begon ik ook meer te beseffen dat het bij iedereen niet bepaald luxe is, zoals dat ze geen wasmachines gebruiken, niet iedereen heeft een computer thuis (in Nederland heeft haast elk huishouden wel meerdere), men gebruikt geen stofzuiger en al helemaal geen vaatwasser. Ik ben ook steeds meer met de buren aan het praten en vaak hebben we het dan ook over de verschillen tussen Nederland en Kenia. Ook heb ik gehoord dat de buren wel eens iets luxe hadden, zoals een laptop, maar dat die later gestolen is.

Maandag
Die maandag is Kim langs gekomen om nog eens te kijken naar onze douche. De douche liep namelijk heel zachtjes. Kim had wat kranen open en dicht gedraaid en uiteindelijk liep de douche! Wat bleek nou, de douche zat een beetje verstopt met kalkaanslag. Wauw, na 5 weken kunnen we eindelijk eens een keer douchen in ons eigen huis.
Die avond veranderde het huis nog in een gekkenhuis met twee helden op sokken. We zaten namelijk rustig op onze computers wat aan het werk, totdat Romar ineens een dikke spin zag die op de muur omhoog wilde kruipen. Zo dapper als we waren, probeerde we de spin op grote afstand met een bezem de deur te wijzen, waarop we vervolgens de insectenspray hebben gepakt, de spin weer met een spannend avontuur moesten opzoeken en hem vervolgens de volle laag hebben gegeven, zodat we hem waggelend naar buiten konden leiden. Nee, wij zijn niet echt helden met grote spinnen. Andere insecten vind ik prima, maar dit niet.

April fools
Dinsdagochtend zijn we vol met allerlei plannetjes naar SASOL gegaan rond thee tijd. Om er zeker van te zijn of men het fenomeen 1 april wel kent in Kenia, zijn we eerst naar Harriët gegaan om bevestiging te vragen en zijn zo netjes geweest om bij haar geen grap uit te halen. Vervolgens liepen we naar het hoofdkantoor, waar de thee al klaar stond en nog niemand buiten was. Romar en ik pakte onze thee, gingen op een muurtje zitten en daar kwam ons eerste slachtoffer aan: Alex (onze supervisor). Hij kwam erbij zitten en ik vertelde hem dat de dam was weg gespoeld. Alex vroeg serieus: “was de dam helemaal weg gespoeld of een gedeelte?” “Helemaal”, zei ik. Vervolgens vroeg hij om welke dam het ging. Ik kon mijn lach niet meer inhouden en vroeg hem dus welke dag het vandaag was. Hij zei: “Oja, dat was ik helemaal vergeten”.
Daarna kwam Victor eraan en zo vrolijk als hij altijd is, begroette hij ons. We vertelde hem dat we Caro (zijn vriendin) de dag ervoor in Kafoca (het restaurantje waar we vaak eten) zagen zitten met een andere jongen. Hij lachte meteen en zei: “dat kan niet, want ik heb haar een sms gestuurd voordat ze ging slapen”. “Ja dat zei ze ook tegen ons, maar wij mochten van haar eigenlijk niks zeggen, maar je bent toch onze goede vriend, dus we moeten je het wel eerlijk zeggen”, zeiden we. Twijfelachtig geloofde hij het niet. Later op de dag kwam hij er nog op terug en vroeg of het echt zo was, maar toen hebben we wel gezegd dat het een grapje was.
Vervolgens, tijdens de theepauze, kwam Kim aangelopen, gna gna. We vertelden hem dat Romar gisteravond was gaan douchen en dat het water halverwege het douchen zwart werd. Na even denken, zei hij: “Ja, dat zou wel kunnen, dat het laatste beetje in de ton van de douche veel zand zit, dus dat het daarom zwart is.” Zo’n druk baasje als het is, liep hij snel verder en vervolgens stond hij een tijdje met iemand anders te praten. Romar en ik keken elkaar aan en zeiden dat we er nog een schepje bovenop moesten doen. Later riepen we Kim er weer bij en vertelde dat het water, nadat het zwart was geworden, het in Chai tea veranderde. Hij keek ons verbaasd aan en we vroegen hem of hij wist welke dag het was. Toen zei hij: “ik dacht al zoiets”.

Besprekingen
Na de theepauze hebben we met Alex (serieus) gesproken over de voortgang, dat we vorige week helaas maar 1 dam konden bezoeken. Maar dat was geen probleem zei hij. Vervolgens hebben we de volgende bespreking nietsvermoedend gepland op 2e paasdag (dat was geen eens een grap). Daar kwamen we later achter toen we nog even met Harriët spraken. Afgelopen nacht hadden we nog een bericht gehad van de ambassade dat een moord op een geestelijk leider in Mombasa tot onrust kan leiden, dus dat we onze verplaatsingen moesten beperken. Het was even spannend wat dat voor ons zou betekenen, daarom hebben we het met Harriët er ook over gehad. Zij vertelde dat het in Kitui eigenlijk altijd veilig is wat dat betreft. Vooral in grote steden zoals Mombasa en Nairobi is het minder veilig op dit soort momenten. Maar ze vertelde er ook bij, dat Kenianen snel iets vergeten, dus dat het na een maand weer rustig kan zijn.

Skypen!
De volgende dag zijn we naar Parkside Villa gegaan. In de ochtend had ik mijn moeder en mijn zus al een sms gestuurd dat ik online kom in de middag en of zij tijd hadden om te skypen. Toen we aankwamen bij Parkside Villa ging het nog allemaal een beetje moeizaam, omdat internet af en toe uitviel en soms het stroom helemaal uitviel. Als eerste belde ik mijn zus op. We probeerden met alle moeite om de camera aan te krijgen, helaas lukte het niet. Toen ineens hoorde ik een heel ander stemmetje dan dat ik gewend was van Sanne (of Sebastiaan). Dat stemmetje, klonk als een baby’tje. Vanaf dat moment wist ik dat ik voor de tweede keer oom was geworden. Wat cool! Helaas kon ik Anne niet live zien, maar Sanne stuurde later een foto van haar, op. Wat een mooi kindje is het!

Wat is je menu?
In de avond hebben we nog wat gegeten bij Parkside Villa. We hebben toen meegemaakt dat zelfs in een iets luxer restuarant, wel eens een menu niet op voorraad hebben. Dus als je iets wilt bestellen, moet je eerst maar zien of het er wel is. Vervolgens toen het bestelde eten klaar was, wist de ober ook niet precies, wat welk menu was. Op zich geen probleem, het was allebei vlees en smaakte allebei prima, maar wel bijzonder om mee te maken dat een ober niet weet wat hij serveert.

Spanning om een persoon
Op donderdag hebben we meegemaakt dat je niet altijd iedereen kan vertrouwen. Zo zaten we in de middag buiten voor ons huisje. Er kwam een jongen de poort binnen lopen. Hij liep eerst naar achteren naar een ander huisje en vervolgens liep hij naar ons toe. Hij vroeg ons om water en ik heb dat voor hem gepakt. Hij was nieuwsgierig naar wat we allemaal deden en hoe lang we hier zitten. Hij vertelde zelf dat hij in Mombasa werkt in een hotel en nu tijdelijk op vakantie is in Kitui. Als wij in Mombasa zouden zijn, dan zou hij ons wel rondleiden. Daarna was hij benieuwd naar wat voor een spullen we hadden, zoals de mobiel van Romar. Op dat moment zijn we maar naar SASOL gegaan, om te zorgen dat hij maar weer naar huis ging. Daar hadden we het verhaal verteld en ze zeiden dat we die jongen voor geen cent konden vertrouwen.
De volgende dag kwam hij er weer ‘gezellig’ bij zitten. We hebben aan het begin wat met hem gepraat, maar later hebben we een tijd zitten lezen en sudoku-en en hij bleef er lekker een half uur bij zitten, zonder iets te zeggen. Waarom weet ik niet. Gelukkig hebben we hem verder niet meer gezien.

Nieuwe Nederlandse studenten
Zaterdag was het dan zover: we kregen gezelschap van wat meer Nederlanders. De Nederlandse studenten, Barbara, Gerben en Annebrecht, volgen een minor ontwikkelingswerk en lopen daarvoor 8 weken stage in Kenia bij SASOL. Ze waren net als ons netjes opgehaald door Harriët en een chauffeur. Aangekomen in Kitui hebben we hun zo goed mogelijk verwelkomd. Hoewel zij in het andere huisje bij de dammenbouwers zouden verblijven, hebben we ze geholpen met wat extra water, want we wisten dat de dammenbouwers 2 weken weg waren en dus niet echt water hadden verzameld, omdat ze toch maar 2 tot 3 dagen in Kitui zitten en dan weer terug gaan naar het veld voor 2 weken.
Het was voor hen, net als ons, even flink wennen om in zo’n simpel huisje te zitten. Samen met de dammenbouwers hebben we ze voor de afleiding, rondgeleid door Kitui. Zo liepen we me zeven blanke studenten door de stad om de bank te laten zien en te laten zien waar de belangrijkste supermarkt Naivas zit. ’s Avonds hebben we gezellig met hun bij Kafoca gegeten. Daar maakten we ook kennis met Dennis (dat rijmt). De dammenbouwers kende hem wel goed. Hij verzorgt safari’s in Kenia. Ook zijn neef Richard was erbij, een advocaat. Hem moesten we masterbabu noemen. Hij zei dat het zoiets betekent als: brother. Later hoorde ik van de buren dat dat opa betekent, haha. Van de masterbabu kregen we 2 rondjes te drinken, dus het was erg gezellig!

Kiswahili leren
Zondagmiddag zat ik een tijdje buiten. Het buurjongetje van 6 jaar kwam de hele tijd langs fietsen en af en toe stopte hij en vroeg wat. Ik zag dat hij de hele tijd woorden aan het bedenken was om te zeggen. Dan was hij met zijn vinger op het muurtje aan het schrijven en spelde hij fluisterend het woord. Op een gegeven moment was ik met hem aan het tellen in het Engels, dan stak ik bijvoorbeeld drie vingers op en zei hij: “three”. Later deed hij dat ook bij mij en vervolgens leerde ik van hem in Kiswahili tot 20 te tellen. En om de beurt wezen we een voorwerp aan en zeiden het Engelse woord ervan. Echt super leuk! Ook met de buurvrouw sprak ik en leerde nog wat Kiswahili van haar.

Mataturit
Maandag 7 april zijn we weer naar Kanyongonyo gegaan. We waren op tijd naar het busstation gegaan om weer dezelfde chauffeur te hebben, zodat we voorin de matatu konden zitten. Toen we daar aankwamen, zei de conducteur dat we niet voorin konden zitten, omdat de moeder van de eigenaar daar moest zitten. Dus zijn we maar achterin gaan zitten. Het zag er best mooi uit daar achterin. Het had een tv’tje, boxen met muziek en allemaal platen van bekende mensen, zoals Neslon Mandela. Wij gingen onder zo’n Nelson Mandela foto zitten en later kwam voor ons een moeder met een kindje zitten. Toen het kindje ons een tijdje zat aan te staren, deed ik mijn vuist naar voren. Zij deed dat ook zodat we de box deden. Helemaal blij draaide ze om en ging het aan haar moeder vertellen. Later deden we het nog een keer, de conducteur zag dit en vond dat helemaal mooi. Dus hij zei tegen dat meisje dat ze dat nog een keer moest doen en hij zei tegen zijn maatjes: “Kijk die muzungus”. Dus wij met dat meisje de box doen en die gasten allemaal lachen, haha. Echt grappig waar die mensen al blij van worden. Toen we bij het één-na-laatste dorpje waren, begon het hard te regenen Het giette zo hard, dat de Nelson Mandela boven ons ervan moest huilen, recht op het hoofd van Romar, want die zat bij het raam. Wij dachten: “Ojee, ook dit kan je meemaken in Kenia: een lek dak in een matatu.” We moesten er wel om lachen en andere mensen vonden het ook lachen, dat het precies boven Romar lekte. Maar ze wilden ook wel helpen. We hielden een zakje bij het lek. Wanneer de matatu weer ging rijden, stopten het gelukkig met lekken.
Aangekomen bij Kanyongonyo, was het gelukkig gestopt met regenen. We hebben de chauffeur gedag gezegd en het kindje nog een box door het raam gegeven en hebben volgens vaste prik onze chapatti gehaald bij de chapattivrouw.

Kanguu dam
Dinsdag zijn we op tijd opgestaan om de dammen te bezoeken. We hadden dezelfde boda boda als laatste keer gevraagd om te rijden en hij is wel zo netjes dat hij op tijd komt om ons op te halen.
De eerste dam (Kanguu) die we bezochten lag vlakbij de vorige dam, dus lag een stuk het bos in. Daar aangekomen zagen we dat de dam er heel goed verzorgd bij lag. Ook stonden er allemaal waterrijke planten omheen en was men begonnen met het land ernaast te verbouwen. Behalve een klein beetje erosie achter de stilte basin, zag alles er goed uit; de dam was helemaal goed, de stilte basin was niet stuk en de put werkte helemaal naar behoren. Van de voorzitter hoorde we dat er altijd water in de put aanwezig is.
We liepen samen met hem door het land heen. Daar viel het me op dat ze bomen hadden geplant in een kuiltje, zodat als het regen, dat er wat meer water naar het boompje toe loopt. Ook waren ze bezig met kleine boompjes te groeien, zodat ze die kunnen verkopen. Victor noemt ze ‘nursery beds’. Verder zag ik dat ze bezig waren met nog een put te graven.

Kangaatu.B dam
Net achter het bewerkte land lag alweer de volgende dam (Kangaatu.B). Bij deze dam stond een flinke plas water. Dit water is bedoeld voor het vee om water uit te drinken. We zagen daar een kikker op een tak zitten met grote bel met allemaal eitjes onder zich. Bij de muur van de dam waren ook allemaal bijen aan het rond te vliegen. Misschien is hier dat nest van vorige keer naartoe gevlogen. Verder was er geen put aanwezig bij de dam, want het was voornamelijk bedoeld dat het vee uit de plas water kon drinken. Bovendien maakt deze gemeenschap gebruik van de 6 laatste dammen die we tot nu toe bezocht hebben.

Athi river
Die middag zijn we na de chapatti’s weer naar de Athi river gegaan. Dit keer naar een andere plek, waar ook familie van Victor woont. Net als de vorige keer, beloofde hij dat we veel dieren zouden zien. Dus met dezelfde boda boda man zijn we richting de rivier gereden. Hij reed heel netjes en sprak goed engels. Onderweg stopte hij voor ons omdat we in de verte de Mount Kilimanjaro zagen. Het was eerst moeilijk om te zien, want we dachten eerst een wolk te zien, maar het bleek dat we alleen de witte top van de berg konden zien. Na foto’s gemaakt te hebben, reden we weer verder.
Hij zette zijn boda boda bij een huisje neer en zijn vervolgens samen met hem naar de familie van Victor gelopen. Daar moesten we natuurlijk weer foto’s van de familie maken, haha. Vervolgens heeft een oom ons de weg naar de rivier gewezen. Onderweg kwamen steeds meer kinderen meelopen. Echt super gezellig. Bij de rivier zagen we een ooievaar zitten en verderop zagen we iemand door de rivier lopen om, volgens Victor, bier te halen. Ik dacht: “die is gek, met al die dieren die hier zouden moeten zitten”. Weliswaar heeft hij het overleefd en heb ik verder geen andere spectaculaire dieren gezien. Op de terugweg heb ik wat foto’s van de kinderen gemaakt en die waren super blij om zichzelf op de foto te zien en ik vond het super mooi om van hun foto’s te maken. Onder weg lieten zij hun zelfgemaakte boda boda van hout zien. Echt super leuk. Ik vroeg aan de boda boda man of hij vroeger ook zo’n ding had. Hij zei: “Ja, het was vroeger een droom om boda boda rijder te worden en nu is mijn droom werkelijkheid geworden”.
Onderweg terug moesten we bij een stijl stukje afstappen en reed de boda boda man een stukje vooruit. Verderop stopte hij en riep tegen Victor dat hij apen in de verte zag. Dus wij voorzichtig naar de man toe rennen. Victor zei: “Loop gerust dichter naar de apen toe”. Dus wij steeds dichter proberen te komen om een foto kunnen te schieten. Helaas maakte Victor de hele tijd lawaai. Ik weet niet of het van opwinding was of om de apen op afstand te houden, maar daardoor konden we helaas niet veel goede foto’s maken terwijl het best veel apen waren.

Kangala dam
De volgende dag zijn we weer naar een dam gegaan. We werden eerst bij een huis afgezet dat er best verzorgd uitzag voor de huisjes die we in het veld hadden gezien. Vervolgens liepen we een stuk door een akkerland heen richting een bosschage waar de dam tussen lag. Daar zagen we de dam (Kangala) liggen met een groot geërodeerd gat erachter. Je kon in het gat staan en dan kwam je hoofd tot ongeveer de hoogte van waar de stilte basin had moeten liggen. De dam stond nog wel overeind. Na wat gegevens van de dam opgenomen te hebben, zijn we terug gegaan naar het huis om de overige vragen beantwoordt te krijgen van die bewoners. Daar spraken we een man die aardig goed Engels kon praten. Dat is voor het eerst dat we bij de dammen iemand hebben die wat in het Engels kan uitleggen. Hij vertelde dat ze de dam verder hadden verbreed, om te zorgen dat de dam niet meteen weg zou spoelen. Verder zei hij ook dat in de put bijna nooit water staat. Het is dus nodig dat de stilte basin opnieuw wordt aangelegd om te voorkomen dat het weer helemaal gaat eroderen en de dam mogelijk kan omvallen, en verder moet de put dieper gemaakt worden.

Secondary school
In de middag zijn we naar een secondary school gegaan. Daar spraken we eerst met de directeur. Hij heette ons van harte welkom en vond het een eer om muzungus te ontvangen in zijn school. Hij vertelde dat de school in 2009 was opgericht. Toen bestond het nog uit 16 leerlingen. Nu zaten er 160 leerlingen op deze school. De school was mogelijk gemaakt door de CDF. Later had ik op internet gevonden dat dit de Constituencies Development Fund was. Volgens mij heeft dit te maken met één van de millenniumdoelen, namelijk ‘Alle kinderen naar school’. Maar zeker weten doe ik het niet. Het is in ieder geval wel mooi dat er scholen staan in deze afgelegen gebieden en dat ze goed bezocht worden. Na de introductie met de directeur, moesten we naar een lokaal toe waar alle scholieren aan het zingen waren. De vier klassen van de school zaten allemaal in één klas en vooraan de klas stonden netjes een aantal stoelen op een rijtje onder het bord, waar wij moesten zitten. Dat was wel spannend om zo tegenover een hele school te moeten zitten.
Als eerst sprak een leraar. Hij zei: “Good afternoon everybody”. En iedereen zei in koor: “Good afternoon”. Daarop zei de leraar: “How are you?” En iedereen zei weer in koor: “I’m fine” (standaard zinnetje wat we ook altijd op straat horen als ze ons zien). Vervolgens was de leraar wat aan het praten en vroeg later de chairman naar voren. Dit was een meisje die een preekje moest houden. Met volle overtuiging zei ze onder andere dat het belangrijk is om in de Heer te geloven en tot Hem te bidden, want Hij wil je altijd helpen! Vervolgens werd er gevraagd om voor haar te klappen en iedereen begon te klappen. Vervolgens was de leraar weer een tijdje aan het praten en vroeg later weer een chairman naar voren. Dit keer was het een jongen die de leerlingen ging overtuigen dat het belangrijk was om in de vakantie niet te gaan zitten niksen, maar goed hun ouders te helpen met het hoeden van het vee en andere huishoudelijke dingen. En ook in zijn verhaal betrok hij de Heer erbij.
Vervolgens kwam een andere leraar aan het woord. Hij vertelde wat de cijfers van de afgelopen examens waren. Hij vertelde telkens die 3 beste cijfers van de klas en diegene moest dan gaan staan. Tijdens het oplezen zei Victor ineens: ‘Hé, dat is mijn neefje!’ Hij was er helemaal trots op. Ook voor deze mensen werd op commando geklapt. Wat een discipline hebben die leerlingen.
Later kwam de directeur aan het woord. Hij vertelde dat er drie gasten in hun midden waren. Vervolgens vroeg hij wie ze wilden dat als eerst ging opstaan. Ik zag al allerlei vingers mijn kant op wijzen (ik had toen nog niet door wat hij had gezegd), maar gelukkig stelde hij voor dat eerst Victor aan het woord zou gaan. Die stelde zich voor en vervolgens liet hij ons voorstellen. Dus wij gingen staan en ze begonnen allemaal rechter overeind zitten en ons beter te bekijken. Romar stelde zich als eerste voor. Ze vonden het heel grappig om de naam Romar te zeggen, vooral vanwege zijn accent. Toen ik mij voorstelde, vertelde ik dat ik Bram heette, dat we uit Nederland kwamen, de studie milieukunde volgen en dat daar ook een onderdeel watermanagement in zit en daarvoor nu stage lopen bij SASOL. Toen ik klaar was, werd het stil en iedereen moest hard lachen. Vet grappig! (maar ik weet alleen niet waarom) Victor nam weer het woord over en moedigde de leerlingen aan om hard te studeren, ook wanneer je het vee aan het hoeden bent (zoals hij vroeger ook deed), want als je hard studeert, dan zul je uiteindelijk met muzungus kunnen werken.
Tot slot verklaarde de directeur officieel de school voor gesloten, want de paasvakantie ging vanaf die dag in.
Later praatten we nog wat met de directeur en onze goeie boda boda rijder kwam er ook bij zitten. Dit keer zag hij er keurig uit met een colbertje aan. Ik kon hem alleen nog herkennen aan zijn glimlach en z’n kale hoofd. Hij ging wat met de directeur praten. Later toen wij buiten nog wat aan het praten waren, zagen we de boda boda man naar zijn boda boda toe lopen, deed een dikke jas achterstevoren aan en een verscheurde jas met hesje erover heen aan en reed weg. Ik dacht: “Ja, zo herken ik hem weer zoals hij was, met die scheuren in zijn jas”, alhoewel ik het onbegrijpelijk vind dat hij met zoveel jassen en laagjes in een klimaat van 30 graden kan werken, zonder zweet te vertonen.

Genieten van Kenia!
Tegen de avond aan zijn Romar en ik nog een stuk uit het dorpje gelopen en zijn naar een plek gegaan waar een dam van het bisdom lag. Bij deze dam licht altijd water, waar het vee van kan drinken. Dat moment dat we daar met z’n tweeën liepen in de mooie natuur in Afrika ver van ons thuis, dat was echt heel bijzonder en niet te omschrijven. Het was net of twee blanke mensen op pad gingen zonder gids om Afrika opnieuw te ontdekken om te zien wat er nou echt onder de Kenianen leeft. En dat terwijl we die weg al twee keer eerder zijn afgelopen en gereden. Bij het water zagen we wat jongeren. De ene was bezig met z’n ezeltje om water te halen. Andere waren bezig met een kudde vee te hoeden. Wij waren bij het water wat steentjes over het water aan het ketsen, Romar is echt een prof daarin. De jongeren kwamen natuurlijk naar hem kijken en vonden het mooi om te zien.
Later liepen we weer terug. Onderweg stopten we even om plantjes langs de weg te bekijken. Op dat moment haalde een kudde koeien en geiten ons in. Toen we verder liepen zagen we de kinderen, die de kudde aan het hoeden waren, nog niet. Ondertussen was de kudde al ergens afgeslagen waar wij ook naartoe moesten. Dus wij vroegen ons af of het vee wel de goede kant op liep, daarom zijn we maar even gaan stoppen langs de kant om de kinderen er langs te laten, maar de kinderen durfden niet naar ons toe te komen. Dus zijn we maar weer verder gelopen en verderop een stukje het land in gelopen om de kinderen te laten passeren. Gelukkig liepen het vee dus wel de goede kant op.
We beseften deze avond echt, hoe prachtig het is om zo in de middle of know where te zitten en te zien hoe de mensen hier leven. Kitui is wat dat betreft toch weer compleet anders. Je zit daar veel meer in je huisje, ziet weinig van de omgeving en praat af en toe eens met de buren. In Kanyongonyo daarentegen, zie je hoe een boer werkt voor zijn centen en hoe de familie daarbij betrokken is.

Terug naar Kitui
De volgende ochtend zijn we heel vroeg opgestaan om met de matatu van onze vriend te kunnen rijden. We zagen het ding met veel geweld en snelheid aankomen. De conducteur vertelde dat we helaas niet voorin konden zitten, omdat zo meteen weer de moeder van de eigenaar voorin moest. Volgens mij zat de chauffeur ook niet zo in zijn sas. Met volle vaart reed hij over de hobbelige wegen. Deze keer was ik helemaal niet meer bang in de matatu, want ik was die wilde ritten wel gewend. Ik vond het wel best en wist dat deze chauffeur wel goed kon rijden.

Gezelligheid met de andere studenten
In Kitui hebben we de andere studenten opgezocht. Barbara en Gerben waren thuis, omdat ze nog niet aan de slag konden gaan met hun project. Annebrecht was al wel het veld in. Samen met Barbara en Gerben zijn we wat gaan rondlopen in Kitui. Annebrecht kwam ’s avonds weer terug en heeft voor ons een heerlijke pasta gekookt. Die meiden kunnen dat toch een stuk beter dan wij. ☺
Daarna hebben we in de avond nog allerlei spelletjes gedaan, zoals raad de persoon, wie ben ik en pokeren. Hoewel ik poker nog maar weinig heb gedaan, heb ik gewonnen met dikke bluf. ☺ Het was in ieder geval zo een stuk gezelliger nu er meer Nederlandse studenten zijn.

Pizza!
De volgende dag in de avond werd ik opgebeld door masterbabu. Hij zei dat hij onderweg was naar Kitui en we spraken met hem af bij Kafoca. Daar aangekomen, had hij voor ons helemaal uit Nairobi (waar hij werkt als advocaat) pizza’s meegenomen. Hoewel die van mij koud was, was het echt super lekker! Ik had al weken geen pizza meer gegeten. Ik heb er echt van genoten!

Ontspannen
Zaterdag zijn we naar het zwembad gegaan. Daar hebben we heerlijk van de volle zon genoten (en gelukkig niet verbrand). Na het zwemmen zijn we naar de supermarkt gegaan. Omdat we rugzakken mee hadden, ben ik buiten bij de supermarkt blijven wachten met de spullen. Daar stond iemand die beweerde dat ik zijn vriend was en hij vroeg of ik een cola kon regelen. Tja, als ze zo brutaal zijn, dan zeg ik ook gewoon nee. En hij zei: “maar er is een God, die zegt dat je voor elkaar moet zorgen” en weet ik wat. En ik zei: “Ja Hij wil ook dat je je geld goed beheert en ervoor werkt en niet alleen geld vraagt voor niets”. Soms is dat echt vervelend dat mensen zomaar om geld vragen en er op deze manier om smeken. Ik wijs die mensen tot nu toe ook nog altijd af, maar je ziet van buiten niet meteen of diegene het wel of niet hard nodig hebben.

Bavaria restaurant
In de avond zijn we met 3 boda boda’s naar Bavaria restaurant gegaan. Dit ligt een stukje rijden buiten Kitui. Het restaurant heeft allerlei Europese gerechten, want de eigenaar is een Duitse man. Hij kwam aan het einde van de avond erbij zitten en vertelde dat het moeilijk was om met Kamba mensen te werken. Kamba’s zijn de mensen die uit Kitui en omstreken komen. De eigenaar leidt de bedienden goed op om netjes hun werk te doen als ober, maar dat verleid een kamba nog niet om daar te gaan werken en hogerop te komen. Het liefst liggen de mensen, volgens hem, de hele dag onder een boom te slapen. De Kikuyus werken wel harder. Deze mensen komen uit de buurt van Nairobi.

Palmzondag
Zondag was het Palmzondag. Net als elke zondag ben ik naar de kerk gegaan en was ik buiten aan het wachten totdat de eerste dienst was afgelopen. Ik zag een bekende Keniaanse man aan lopen die ik even begroette. Toen de eerste dienst was afgelopen liep ik achter hem aan de kerk in. Daar waren nog maar heel weinig mensen. Vervolgens werd er wat omgeroepen in Kiswahili. De man vertelde me dat we naar buiten moesten gaan. Daar kwam de bisschop met een concelebrant en een stel misdienaars aangelopen. Zij liepen naar een stapel met palmbladeren. Nadat de bisschop de mis buiten begon, werden de palmbladeren uitgedeeld en liepen we in een processie de straat op achter de misdienaars met een kruis op een stok. Daar liepen we dan, al zingend door de straten van Kitui. Wat mooi om dit zo mee te maken. Vol bewondering liep ik door de straten tot we op een gegeven moment op een moskee afliepen. Toen dacht ik: “Oja, er was pas een moord op een moslimleider gepleegd, dus misschien is het helemaal niet veilig wat ik doe”. Maar gelukkig is alles onder de hoede van de Heer goed gelopen! ☺
Na de processie is de mis verder gegaan in de kerk. Ik zag dat veel mensen hun palmblad tot kruisje hadden gevouwen. De bisschop had nog een stukje van zijn preek in het Engels gedaan, waarschijnlijk had hij mij zien zitten.

Het buurjongetje
De rest van de week heb ik het aardig rustig aan gedaan. We praten veel met de buren en ik leer allemaal nieuwe woordjes in Kiswahili van het buurjongetje. Af en toe help ik hem met z’n fiets, want er moet altijd wel iets aan gemaakt worden, of de band is leeg en wil hij onze pomp lenen. Ook hoor ik hem soms wel eens vallen. Maar op een gegeven moment viel hij op een plek dat ik dacht, hoe kan je daar nou vallen? Een tijdje later zag ik hem heel stil kijken naar mij en hij wees naar zijn fiets. Dus ik stond op, liep naar hem toe en had moeite om mijn lach in te houden, maar Bradon (zo heet hij) was helemaal niet blij. Zijn fiets lag daar namelijk in 3 stukken. Zijn voorwiel was namelijk van het stuur afgebroken, het zag er echt komisch en zielig tegelijkertijd uit. Zijn tante kwam er ook bij en moest er ook hard om lachen. Ik zei tegen hem: “Tja, die kunnen we dus echt niet meer maken”. Gelukkig had hij nog een andere fiets waar hij op kan fietsen.

Verjaardag
Woensdag hadden we een jarige in ons midden. Romar en ik hadden de vorige avond bedacht dat we nog ergens een blender hadden liggen. Dus zijn we vroeg in de ochtend naar Naivas de supermarkt gegaan om flink wat fruit en een taart te kopen. Daarna zijn we bezig geweest met het experimenteren om een lekkere smoothie te krijgen. Na een uurtje hadden we wel iets lekkers gebrouwen. Dus zijn we al zingend naar het andere huisje gegaan om de verjaardag van Barbara te vieren!

Kameleon!
Toen we naderhand de poort uitliepen om naar de stad te gaan, zag Romar een soort bladje over de grond zag waaien, althans dat dacht hij. Toen hij beter keek, bleek het een kameleonnetje te zijn. Super cool! Hij probeerde het te pakken, liet het over zijn hand lopen en gaf het vervolgens aan mij. Je zag allebei die oogjes alle kanten op kijken. Echt vet! Je zag ook een beetje hoe hij van kleur veranderde.

BBQ
’s Avonds hebben we gebarbecued, met dank aan onze buren die een soort vuurkorfje waar ze vaak op koken hadden. Het barbecueën zelf was nog een uitdaging. De hamburgers gingen wel goed, maar de vis viel een beetje uit elkaar, de worstjes waren heel zwart een de mais was te hard en droog. Maar al met al was het wel te eten.

Sympathieke buuv
De volgende dag zaten we wat met de buurvrouw te kletsen. We hadden het er ook over wat we zouden eten. Wij wisten het nog niet. Iets met rijst zeiden we. En we vroegen wat zij gingen eten. Ze noemde het Keniaanse gerecht Kamande. We zeiden voor de grap: “Oh, mogen wij ook wat?” En zei zij: “Ja hoor, ik zal wel wat voor jullie maken”. We dachten dat het een grap was, maar nee hoor, later kwam ze echt aan met een pannetje eten wat zelfs voor ons nog te veel was. Echt super aardig van haar!! We krijgen zoveel van de buren, zonder dat ze iets terug hoeven. Echt geweldig!


Zoals je ziet heb ik weer een hoop “Wauw”-momenten gehad. Hoewel het soms wel wat rustig is, beleef ik nog altijd hele mooie momenten! En daarvoor ben ik altijd dankbaar! Ik hoop deze momenten zo op een goede manier te kunnen delen.

Hoewel Kenia me steeds meer eigen wordt, begin ik thuis soms wel meer te missen, maar gelukkig kan ik jullie nog een beetje volgen via facebook. In ieder geval wil ik iedereen de groetjes doen!