Verjaardag vieren, safari en afscheid nemen

De tijd vloog de laatste weken voorbij. Doordeweeks heb ik veel in het veld gezeten bij Ann en Ann. In de weekenden ben ik druk geweest met verjaardag en safari. Op safari in Masai Mara hebben we mooie dieren en mooie natuur gezien. Deze week en afgelopen week zijn helaas wat minder spectaculair, omdat er ook hard gewerkt moet worden aan school. Helaas hebben we afgelopen weekend ook afscheid moeten nemen van de andere Nederlanders. Dus het einde is al in zicht aan het komen. Je leest het allemaal in dit verslag.

Dinsdag 6 mei zijn we weer naar Kanyongonyo gegaan. Dit keer kon Romar eindelijk weer mee, na veel perioden van ziek zijn. Ook Ann en Ann waren mee, omdat ze in de buurt nog een groep konden bezoeken voor hun project. In Kanyongonyo aangekomen merkte ik dat het een stukje rustiger was. Vorige keer dat we er zaten, was er namelijk een dametje dat myraa aan het verkopen was. Myraa is een soort drugs zoals kat. Het zijn blaadjes, waarop mensen graag kauwen en ze zeggen dat ze er dan heel scherp van worden. Ik had eens aan iemand gevraagd wat er dan gebeurt en diegene zei dat je er goed van gaat rekenen en zo een huis kan ontwerpen. Bijzondere uitleg, maar als ik kijk naar de kwaliteit van de huizen, dan krijg ik niet echt het idee dat ze er beter door ontworpen worden. Afijn, het lijkt mij weg gegooid geld voor de mensen in Kanyongonyo die al weinig hebben om rond te komen, maar toch merkte ik toen het myraa dametje er zat, dat het dorp iets minder gezellig ervan werd, want er kwamen allemaal mannen om haar heen zitten en je zag meerdere groepjes ontstaan in het dorpje. Nu dat dametje weg was, was Kanyongonyo weer wat vrediger en rustiger. Afgezien van dat je elke avond wel weer iemand de bar uit zag vallen, vanwege dat hij te dronken was.

Annie had ballonnen meegenomen en we bedachten om die middag eens een ballon op te blazen en aan een kindje te geven. Hij was er natuurlijk heel blij mee gaan spelen en ineens hoorden we een knal en was het spelen gestopt. Dat vond het jongetje best grappig, dus heeft hij nog een ballon bij ons gehaald (inmiddels hadden we er al een paar opgeblazen) en hij ging er weer mee spelen en laten knallen. Uiteindelijk vonden meerdere mensen de ballonnen mooi, gelukkig niet alleen om te laten knallen. Ook de school was net uit, dus kwamen er een stel scholieren langs om ballonnen te krijgen. Zelfs ouders kwamen haast naar ons toegerend om de ballonnen op te halen om in hun winkeltje op te hangen of voor kinderen mee te nemen. Binnen een krap uurtje waren we door 150 ballonnen heen.
Later op de middag zijn we naar de dam van het bisdom gelopen en onderweg kwamen we hier en daar wat kinderen tegen met een ballon. Echt grappig! Bij de dam hebben we natuurlijk weer met de kinderen gespeeld door steentjes op het water te ketsen.

De volgende dag zijn we weer aan de slag gegaan met het veldwerk. Romar, Victor en ik zijn met de neef van Victor op de boda boda richting de dammen gereden. Hij leidde vervolgens lopend naar de dammen toe, omdat ze midden in een bos lagen. Daar begreep ik dat de neef een lid was van de groep die deze dammen beheren. De dam zag er een beetje vreemd uit. Normaal heeft een dam een rechthoekige overlaat, maar deze overlaat was een soort trappetjesvorm. In de put stond helaas nooit water en de pomp die erop stond was gestolen. Na wat vragen stellen, kwamen we erachter dat ze bij SASOL materialen aangevraagd hebben om de dam op te hogen. Vervolgens hebben ze gedeeltelijk de dam opgehoogd, maar het bleek dat iemand (volgens hun van SASOL) wat van de materialen verkochten. Hier komt helaas de corruptie weer om de hoek kijken.

Vervolgens zijn we naar een volgende dam van dezelfde groep gegaan. Deze was enorm hoog, de stilling basin was weg gespoeld en er zat niet eens een put bij de dam. Voor de rest was de dam omgeven door bos, er werd ook geen landbouw bedreven. Eigenlijk stond deze put er nutteloos bij. Alleen het zand kon gebruikt worden om iets te bouwen. Verder konden ze er geen water van krijgen.

De derde dam was ook van dezelfde groep. Deze dam had wel een put, maar helaas stond deze leeg en de pomp was gestolen. Ik kreeg een beetje de indruk, dat de groep van deze dammen erg lui was en weinig actie onderneemt, want in plaats van dat ze ervoor zorgen dat ze water van de dammen kunnen krijgen, lopen ze 6 km naar de Athi rivier toe (dat is ruim 2 uur tijd). Het was daarom ook een beetje saai om al die dammen te bezoeken.

We hebben besloten om toch nog een dammetje te doen (dit keer van een andere groep), omdat het toch allemaal zo snel ging. Daar aangekomen zagen we dat ook deze put geen pomp op de put had, dus ik dacht: “daar gaan we weer, hier is die pomp zeker ook zogenaamd weer gestolen…” Maar nee, ze vertelden ons die een van de leden de pomp in huis heeft gehaald, omdat ze hoorden dat de pompen van die andere groep werden gestolen. Wel was de put helaas leeg, maar de mensen hadden iets meer enthousiasme om wat te gaan ondernemen om weer water van de dammen te krijgen.

Na deze dam was het te heet om nog door te werken, dus zijn we terug naar Kanyongonyo gegaan om uit te rusten. Later in de middag hadden we zin om een potje te gaan voetballen. Ann is voor ons een bal gaan regelen. Vervolgens zijn we naar de primary school gelopen in de hoop dat we daar op het veldje konden voetballen. Vlakbij de school aangekomen, zagen we nog een stel moeders met een bal naar de school toelopen. Vervolgens bleken dat onze tegenstanders te zijn. Super lachen, dus we hebben lekker een half uurtje met z’n vijven tegen die vrouwen en de directeur (want hij wilde natuurlijk ook laten zien hoe hij kan voetballen) gevoetbald.
Tegen de avond hadden we het plan gevat om hout te sprokkelen en een kampvuurtje te gaan maken. Zo hebben we het avontuurlijk dagje lekker bij maneschijn in het vredige Kanyongonyo afgesloten.

De volgende dag zijn we vroeg met de matatu op pad gegaan om een ander dorpje te gaan verkennen, namelijk Kalulini (ik dacht eerst dat ze Carolini zeiden). Daar aangekomen hebben we kennis gemaakt met een heel luxe hotelletje, namelijk het Tusker hotel. Een aantal kamers hadden zelfs een toilet in de kamer, hoewel dat niet echt fris rook, want het was eigenlijk maar een gat in de grond. Elke kamer had een naam van een plaats of land en ik kreeg de Burundi-kamer. Verder zag het er allemaal heel mooi en strak afgewerkt uit, voor wat we in het veld zijn tegen gekomen.

Vervolgens hebben we de plek opgezocht waar Ann en Ann de bijeenkomst hadden, daarvoor waren we immers naar dit dorpje gekomen. Het was een mooi plekje onder de boom. Voordat de groep er was, moesten we nog een uurtje wachten, want in Kenia komt men altijd een uurtje (of wat) later. Dus we zijn het boompje ingeklauterd en hebben lekker zitten wachten. Toen de groep redelijk compleet was, is Ann de vergadering gestart. Na het voorstelrondje, hebben Romar, Victor en ik besloten om maar wat te gaan rondlopen door Kalulini.

Na de lunch hebben we bedacht om naar de Athi rivier te gaan. Victor kon niet mee, want hij had geen geld en kon blijkbaar geen geld ergens vandaan toveren. Dus zijn we met z’n vieren op stap gegaan. Bij de rivier aangekomen, zagen we een familie water halen en baden tegelijk. Ann was even een praatje met hen gaan maken. Het bleek dat er in de rivier allemaal nijlpaarden zaten. Wij dachten: “nee, dat is vet gevaarlijk, die kinderen zitten daar gewoon in het water te baden”. Ann vertelde inderdaad, dat als de familie een glimp van een nijlpaard ziet, dat ze dan zo snel mogelijk ervoor zorgden dat ze weg waren. Ondanks dit spannende verhaal, hebben we toch besloten om een stukje langs de rivier te gaan lopen. Zelf vond ik het nogal spannend, vooral met de gedachte in het achterhoofd dat voor de eerste week, toen we in Kanyongonyo kwamen, iemand was doodgemaakt door een nijlpaard. Maar gelukkig hebben we niks van een nijlpaard gezien.

’s Avonds terug in Kalulini zaten we een tijdje met de eigenaar van het hotelletje wat te drinken. Later leek het ons lekker om een stukje te lopen, maar de eigenaar zei dat het gevaarlijk was om zomaar buiten rond te lopen. In verband met bepaalde bendes die actief zijn rondom het dorpje en ervan houden om bloed te zien. Hij had zelf een beveiliger voor zijn hotel. De beveiliger was uitgerust met een donker pak, een Robin Hood hoedje op en was bewapend met pijl en boog. De eigenaar vertelde hem dat hij maar met ons mee moest lopen. Vet aardig van die man, maar ik weet niet of ik mij echt veiliger moet voelen bij hem. Afijn, we hebben maar een klein rondje gelopen en hebben die man een biertje gegeven (dat kan allemaal in Kenia), want de lol was er wel vanaf om lekker wat rond te lopen.

De volgende ochtend hebben we een hele tijd moeten wachten op een matatu die voorbij kwam. Degene die voorbij kwam zat aardig vol, maar er was nog een zitplekkie voorin naast de deur. Ik zei tegen Romar dat hij daar wel mocht zitten, dan ging ik wel staan. Tja, of ik er spijt van heb gehad weet ik niet, maar ik ben er in ieder geval weer een ervaring rijker van geworden. De matatu werd alsmaar voller en voller, terwijl er maar weinig mensen uitgingen. Het zat al snel zo vol, dat ik als een sandwich tussen de mensen stond gedrukt. Eén van de conducteurs die achterin zat ging naar voren door over de rugleuningen van de stoelen te lopen. Terwijl de matatu theoretisch al bomvol zat, liet de de Keniaanse praktijk zien dat er nog altijd mensen bij kunnen. Dus op een gegeven moment stond ik dusdanig gesandwicht alsof iemand van de McDonalds een grote burger flink aanduwt om in zijn mond te stoppen. Ik stond zodanig dat er precies ruimte was voor mijn twee voeten en benen in het gangpaadje, en ik mijn bovenlichaam over mijn buurman in de stoel kon hangen. Voor de rest kon ik me haast niet bewegen, zelfs niet als ik kramp kreeg. Na een half uurtje kramp lijden, kon Romar het niet volhouden voor in zijn stoeltje met een stuk of 5 mensen over zich heen hangend, dus is hij uitgestapt. Tja, wat nu, dacht ik. Annie, die voorin zat kwam al naar buiten en wilden wel achterin staan, maar dat kon eigenlijk al niet meer. Daarom is een Keniaan voorin voor hen naar achteren gegaan, want een Keniaan lukt dat wel. Dus Romar had geluk dat hij voorin kon zitten en die man is zich in de matatu gaan persen.

Later bij een plaatsje, moesten er wat mensen van achterin uitstappen. Ik zag al een man door het raam naar buiten klimmen, maar uiteindelijk moesten we toch met z’n allen in het gangpad naar buiten om de mensen erdoor te laten. Voorin zag ik Romar en Annie met allebei nog een scholier op schoot zitten, kun je nagaan hoe efficiënt ze gebruik willen maken van de ruimte.
Nadat het zooitje in en uit was gestapt, zat de matatu nog net zo vol als eerst. Een paar haltes verderop merkte ik pas dat de matatu nu nog meer mensen meenam, want er kwamen 6 mensen het dak afzetten. In de matatu telde ik zo’n 80 tot 90 mensen, terwijl er volgens mij maar een stuk of 60 plekken zijn… Toen we op de verharde weg kwamen, stapten er gelukkig een hoop mensen uit en had ik het geluk dat ik kon zitten. Desondanks moesten nog een paar mensen in het gangpad staan. Alhoewel… verderop de verharde weg gaf de conducteur ineens een teken, dat de mensen in het gangpad omlaag moesten om te doen alsof ze zaten. Dit deden ze, omdat we voorbij een politiecontrole reden.
Om het avontuur van de matatu af te maken, had onze buddy Ann voordat ze de matatu inging haar koffer op het dak laten leggen, maar bij aankomst bleek dat ze de verkeerde koffer terugkreeg. Maar dat probleem was al binnen een half uurtje opgelost en kon ze met haar eigen koffer naar huis.

Zondag 11 mei was mijn verjaardag. Zoals gewoonlijk op elke zondag ging ik ’s ochtends naar de kerk en blijkbaar gaf dit de tijd voor die anderen om mij te verassen. Toen ik terugkwam van de kerk, werd ik namelijk verast met een heerlijke zelfgemaakte taart van chapati’s en chocolade. En om de traditie erin te houden, kreeg ik ook nog een smoothie. Wat een verwennerij!! ’s Middags lekker geskypt met het thuisfront en ’s avonds een gezellig feestje gemaakt met de Nederlanders en een stel Kenianen. Kort samen gevat: ik heb genoten van een dag vol gezelligheid!

De volgende dag ging ik voor de verandering weer eens met Ann en Ann mee het veld in, omdat Victor geen tijd had om het veld in te gaan en daarom wilde Romar ook liever thuis blijven. Het avontuur ging dit keer naar Kavizuni toe. We gingen met de matatu van matuku mee. Deze chauffeur kenden Ann en Ann al goed, omdat ze vaker met hem gereisd hadden. We vertrokken rond het middaguur weg, blijkbaar vroeger dan normaal. De matatu reed niet zo snel in Kitui en stond een stukje verderop een tijdje stil. Al gauw kwam er een één of andere auto voor de matatu te staan. Matuku werd boos, ik zag geld heen en weer gaan door handen en 10 minuten later was Matuku ineens weg met die mensen mee. Nog geen 5 minuten later was hij alweer terug en scheurde met z’n matatu hard door de straten naar de county office. Daar stonden we een half uurtje te wachten, want het bleek dat Matuku was aangehouden, omdat hij op een plek stilstond waar hij niet stil mocht staan en de politie accepteerden zijn toegestopte geld niet. Blijkbaar wilden ze meer geld hebben en brachten hem daarom naar het kantoor toe.

Afijn, na dit akkefietje konden we weer verder. Voor de rest was Matuku een goedlachse vrolijke man en heeft ons netjes naar Kavizuni gereden. Daar aangekomen hebben we onze spullen gedropt bij een hotelletje en zijn eens wat gaan rondkijken. Het dorpje had drie straten in de vorm van een driehoek. Het zag er een stuk groter uit dan Kanyongonyo, maar desondanks was er maar een restaurantje met chapati’s. Toch had ik het idee dat dit dorpje wat meer ontwikkeld was dan Kanyongonyo. Het viel me op dat er meer diversiteit was. Zo was er een kappertje, een lokaaltje waar computerlessen gegeven werden, een tankstationnetje en er waren veel meer andere “speciaal”zaakjes, in plaats van dat ze allemaal een supermarktje hebben met dezelfde dingen, zoals in Kanyongonyo.

’s Avonds hebben we lekker even wat gedronken bij een Tusker barretje. Daar kregen we een groot publiek van spelende kinderen. Ook waren er bargasten en één van hen vertelden mij: “You’re my friend”. Dus ik zei: “So, I’m your friend because you want a beer from us”. Hij zei: “Yes”. Gelukkig kon die man gebrekkig Engels, want ik vind zulke mensen maar belachelijk. Ze beweren uit het niets dat je hun vriend bent, maar willen alleen maar dingen van je hebben. Later stapten we weer op om wat rond te lopen. Die zogenaamde vriend wilde graag met ons meelopen, maar wij probeerden hem af te schudden. Dat lukte niet meteen, dus is Ann even met hem gaan praten. Vervolgens vertelde ze ons dat die man wilde dat wij door een donker steegje liepen zodat hij ons geld afhandig kon maken. Dus zij vertelde hem dat wij geen geld hadden, omdat we vandaag geen geld konden opnemen bij een winkeltje. Tja, wat een gek dorpje is het eigenlijk ook…

De volgende dag hoefden we gelukkig niet in Kavizuni zelf te zijn, maar een klein plaatsje verderop genaamd: Ngomoni. We waren er al op tijd, maar natuurlijk moesten we nog een uurtje wachten voordat we echt aan de slag konden. Annie en ik zijn daarom wat rond gaan lopen. Eén van de leden waarmee we de bijeenkomst zouden hebben, wilden ons wel zijn huisje laten zien. Hij had een stuk of 5 huisjes op zijn terreintje. Ze waren gebouwd van kleistenen en daken gemaakt van gras. 2 van die huisjes waren half ingestort door de regen. In de andere huisjes zaten apart zijn keuken, een slaapkamer en nog een hok met spullen. En zoals iedereen had hij een stuk land om zijn huis, waar hij zijn eten verbouwde, zoals Maïs, green grams, rietsuiker en mango. We hebben nog wat verder door het dorpje rondgelopen en hebben een molenaar gezien, die maïs maalt. Ook zagen we een gehandicapte vrouw rondlopen. Ik had het idee dat ze het nog niet eens zo slecht had daar, want ze kon vrij rondlopen, maar er was ook wel iemand die haar bij de hand meenam.

De bijeenkomst ging weer zoals altijd eerst een voorstelrondje en vervolgens gingen Annie en ik naar buiten om het één en ander te berekenen van de andere bijeenkomsten. Nadat we klaar waren en weer terug in Kavizuni waren, hebben we besloten om door te rijden. We wilden eerst naar Kanyongonyo gaan, om toch nog dammen te gaan inspecteren, maar dat ging niet meer lukken, dus zijn we naar Kanyangi (een plaatsje voor Kanyongonyo) gegaan. Daar hebben Ann en Ann ook al vaker geslapen.

De volgende dag zijn we doorgereisd naar Kanyongonyo om uiteindelijk nog een dam te bezoeken. Samen met Kaluku, de contact persoon van SASOL voor Kanyongonyo, zijn we naar de dam toegelopen. Het dammetje was heel erg klein en lag ook in een klein stroompje. Het was nog in redelijk goede staat, de put was overdekt met takken en de pomp zat op slot. Ik dacht, dat hebben ze best goed gedaan, maar helaas bleek dat de gemeenschap er geen gebruik van maakte, omdat er geen water in de put zat.

Ann en Ann en ik liepen vervolgens stroomafwaarts door het stroompje naar beneden. Daar zagen we dat de stroom was geblokkeerd door een hoopje zand en rechts was een opening naar een stuk land toe. Ik dacht: “diegene heeft het slim bedacht om zo zijn land te irrigeren”. Later zijn we met dit huishouden gaan praten en ze zeiden dat ze dit irrigeren al sinds 1999 deden. Helaas hadden deze mensen het alsnog niet echt breed. Bij de vraag over hoe het verkoopproces gaat, vertelden ze dat deze mensen meestal gedwongen zijn om hun voedsel te verkopen (of de prijzen nou hoog of laag zijn), omdat op een bepaald moment het schoolgeld betaald moet worden en ze daar anders geen geld voor hebben. Na dit bezoek was het alweer te warm en we hadden niet veel water mee, dus zijn we weer terug gegaan naar Kanyongonyo. We zijn in Kanyongonyo blijven slapen en de volgende dag weer terug gereden naar Kitui.

Vrijdag hebben we ons opgemaakt om op safari te gaan. Daarvoor werden we in de middag door Dennis naar Nairobi gebracht. We reden over de beroemde Thika road heen en Dennis heeft de plek aangewezen waar hij de vorige keer met Arnoud de wrakken van de bomaanslag had zien staan. Om de spanning er weer een beetje in te brengen, kregen we op de radio te horen dat er vandaag weer een bomaanslag is gepleegd in Nairobi. Dit keer was het “maar” een kilometer van ons geboekte hotel af. We hebben daarom aan Dennis gevraagd of we in een ander hotel konden slapen, dat is gelukt en we hebben veilig de nacht overleefd.

Zaterdag zijn we vertrokken naar Masai Mara. Het was een lange reis. Onderweg hadden we op een berg een mooi uitzicht over de rift valley. Ongeveer twee uur voordat we Masai village bereikten, kwamen we op een zandweg terecht. Ik vroeg me af of de chauffeur het door had dat we op een zandweg met kuilen en rotsen reden, want we reden nog ongeveer net zo hard als op de verharde weg en daardoor stuiterden we alle kanten op in het busje. Het was dan ook een wonder dat het busje zonder (merkbare) schade aankwam bij de eindbestemming. Onderweg kwamen we nog kinderen tegen gekleed in traditionele kleden van het Masai volk. Ik dacht laat ik er eens een leuke foto van maken. Vervolgens stonden de kinderen naderhand met hun hand op voor geld. Tjonge, ik wist niet dat het volk hier zo op het geld uit was.

Bij de Masai village hebben we ons gesetteld in de Eco camp van het safari bedrijf. Vervolgens zijn we snel het park in gegaan om nog wat dieren te kunnen spotten. We reden door een landschap dat me deed denken aan de film The Lion King. Uitgestrekte gele velden met van die typische bomen erop. We hebben wat rustig rond gekeken naar dieren zoals, gnoes, giraffen, zebra’s, olifanten en verschillende soorten gazellen. Op een gegeven moment ging de chauffeur ineens heel hard rijden. We zagen ook steeds meer busjes een bepaalde richting op rijden. Via de radio hadden ze contact dat ze een cheeta hadden gespot. De chauffeur parkeerde het busje naast een veld en in de verte zagen we inderdaad iets van een cheeta. Gelukkig kwam het dier steeds dichterbij en binnen no time stonden er enorm veel safaribusjes naar het dier te kijken. Toen het dier niet zo ver van ons vandaan was, ging onze chauffeur en nog een paar chauffeurs proberen om heel dicht bij de cheeta te komen. Na daar even gestaan te hebben, reden ze weer volle gas terug. Blijkbaar waren er rangers in de buurt en van hen mag je de paden niet af gaan. Net op dat moment hoorden we een hard gekraak en kwam de auto vast te zitten. Tja, daar sta je dan vlakbij de cheeta’s. Gelukkig gaven de cheeta’s er niet veel om dat wij in de buurt stonden en liepen rustig verder. Wij werden geholpen met een ander busje en toen we los kwamen, zagen we dat we op een boomstronk terecht waren gekomen. Van die rangers hebben we verder niks gezien, dus misschien was het wel een grap van iemand.

Vervolgens ging de rit verder en kwamen we bij de familie leeuw terecht. Het was een groepje van ongeveer acht leeuwen. Een heel stuk verderop liep een hele grote kudde buffels. De chauffeur vertelde dat de leeuwen de kudde op een grote afstand aan het volgen zijn, om uiteindelijk een buffel te kunnen vangen. We konden er niet zo lang meer blijven, omdat de zon al aan het ondergaan was. Onderweg kwamen we langs een groepje olifanten gereden. De chauffeur draaide het busje het veld in en zei: “Ik zal het busje even naast de olifanten hebben, zodat je mooie foto’s kan maken met de zonsondergang”. Wat een baas!

De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om met zonsopgang in het park te zijn. Na wat rond rijden, kwamen we bij de King en Queen langs, ofwel de koning en koningin van de leeuwen. Ze lagen er rustig in de zon te liggen, tot op een gegeven moment een buffel in de buurt kwam. Je kon zien dat de buffel de leeuw rook en de leeuw lag met z’n hoofd omhoog naar hem te kijken en gromde zodat de buffel weer weg zou gaan. Dat was wel spectaculair.
We hebben de chauffeur vervolgens gezegd dat we niet per se met de massa mee hoeven om de speciale dieren te zien, maar dat we het lekkerder vonden om wat rond te rijden en op rustigere plekken iets moois zien. Inderdaad verderop zagen we een kudde olifanten. We stonden daar een tijdje te kijken en opeens zag ik door het hoge gras een verdwaalde leeuw rondlopen. Waarschijnlijk was zij op zoek naar de rest. We reden lange stukken over de savanne velden en zagen verschillende dieren door het gras lopen, zoals hyena’s zwijnen, zebra’s en struisvogels. Onderweg naar de Mara rivier kwamen we bij een poeltje terecht waar een leeuw lag met een karkas van een buffel. Echt mooi om te zien. De leeuw beschermde het karkas voor andere dieren. Er stonden namelijk al een stel gieren in de buurt en er kwam een jakhals aan die ook wat wilden eten, maar ze kregen geen kans. Het lijkt me geen fris taakje voor die leeuw, want het karkas stonk enorm.
Bij de Mara rivier aangekomen zagen we al snel een krokodil drijven (je ziet ze hier makkelijker dan in Kanyongonyo), dat was nog niet alles, want verderop zagen we een grote groep nijlpaarden te liggen zonnen in het water. Even verderop haalde de chauffeur onze lunch uit de achterbak en hebben we heerlijk onze lunch onder de boom opgegeten. Voor de rest was de terugreis voornamelijk lange stukken terug rijden en heerlijk genieten van de mooie omgeving.

De volgende ochtend zijn we weer terug gegaan naar Nairobi. Daar was het een hele belevenis om het visum te verlengen. We liepen naar de 6e balie. Daar bleek dat we de pasfoto’s niet goed hadden gemaakt en kopietjes van onze paspoorten nodig hadden. We moesten dus naar een winkeltje toe om dat te regelen. Toen we vervolgens klaar waren met balie 6 konden we naar balie 4. Na een tijdje wachten konden we naar balie 3. Vervolgens moesten we daar een hele tijd wachten. Ik raakte aan de praat met een sympathieke man die na mij stond. Op een gegeven moment vroeg ik van welk land hij kwam en hij zei: Somalië. Ik dacht: “Hé, dat is grappig, ik sta naast iemand van het volk dat door Kenia het meest gevreesd wordt, namelijk een echte moslimse Somaliër”. Door hen worden voornamelijk de bomaanslagen gepleegd. Deze man was nog helemaal niet zo verkeerd, dacht ik. Het hele festijn voor het visum was na balie 2 klaar eindelijk klaar en konden we verder gaan naar Kitui.

Die dinsdag ben ik weer met Ann en Ann het veld in gegaan voor hun project. Dit keer zijn we weer naar Kalulini gegaan. Echter bleek het later dat we de volgende dag in een plaatsje 10 minuten terug moesten zijn, genaamd Nthongoni. Dus we hebben ’s morgens vroeg de matatu genomen. Vanaf daar reden we met de boda boda een stuk verder de middle of know where in.
Uiteindelijk kwamen we bij een klein marktje (Maito) uit. Daar werden we naar een super mooi gebouw geleid. Het gebouw is gemaakt door Nederlandse studenten die uitgezonden zijn door Ex-change en was bedoeld voor de groep die hier in de buurt woont. We kregen een rondleiding door het gebouw naar in een kamer met een weefgetouw, een lokaal met een bord en heel veel stoelen, twee ruimtes voor de opslag van de oogst (om het te bewaren totdat de prijzen hoog zijn) en er zaten slaapkamers in. Daarnaast werd het gebouw voorzien van stroom door middel van zonnepanelen en maakte het gebouw gebruik van regenwater door het op te vangen in een ton. Daarnaast waren ze naast het gebouw bezig met gewassen te groeien en lag er een super grote sand dam (van wel 70 m). Ik heb het nog nooit zo netjes georganiseerd gezien in het veld. Een klein minpuntje bleef het water. Bij de sand dam was geen waterput aanwezig en elke maandag schijnt elk huishouden van de gemeenschap met zijn ezel met jerrycans naar de seizoensrivier te lopen om water te halen voor de gemeenschap en volgens mij ging dat voornamelijk om water voor de gewassen.

Om het verhaal nog mooier te maken vroeg de groep aan het einde van de bijeenkomst of we naar hun zelfgemaakte primary school willen komen. Maar natuurlijk willen we zien hoe zo’n actieve groep het tot nu toe gepresteerd heeft om zelfs een school te bouwen. Bij de school aangekomen kon je wel echt zien dat het zelfgemaakt was. De school was namelijk gebouwd van kleistenen en had geen vloer, behalve aardegrond. De school had maar 5 klassen in plaats van 8. De kinderen zaten soms met 3 of 4 kinderen in één bankje, omdat er niet genoeg bankjes waren. Eén klas moest buiten zitten, omdat er niet genoeg lokalen waren. En één muurtje van het lokaaltje van de crèche was ingestort door de regen. Ze waren nu bezig met een kamer te maken van bakstenen en stevige deuren en ramen, zodat ze daar de eventuele kostbare spullen in konden doen. De ouders van de kinderen hadden daarvoor dit jaar iets meer geld ingelegd, zodat ze dit konden bouwen. Als afsluiting zongen de kinderen liedjes voor ons en vervolgens gingen we met z’n allen terug richting Maito.

Inmiddels was het aardig laat geworden en konden we geen matatu richting Kitui pakken, dus zijn we in Nthongoni blijven slapen. Tja, we slapen ook elke keer weer ergens anders. ☺ De volgende dag zijn we weer naar huis gegaan en hebben even wat rustiger aan gedaan en wat meer voor school gewerkt.

Vrijdagavond hebben we het plan gevat om samen met de buddy’s naar Nzambani Rock te gaan om weer lekker van de zonsondergang te genieten, een kampvuurtje te maken, en vervolgens sterren te kijken. Het was erg leuk om zo eens op stap te zijn met de buddy’s.

Zaterdag hebben we met de buddy’s Victor en Kalii afgesproken om te gaan voetballen. Samen met Annie, Gerrie en Romar zijn we naar een voetbalveldje gegaan. Victor had een vriend meegenomen die goed kon voetballen. Voor de Kenianen hebben we nog iemand die kwam kijken erbij gehaald en zo deden we een partijtje wazungu tegen Kenia. Het eerste potje hebben we natuurlijk gewonnen. Het tweede potje kregen we het aardig warm en hebben we het met gelijkspel geëindigd.

Voor de rest hebben we de afgelopen week wat aan het eindrapport gewerkt en andere dingen voor school gemaakt, dus helaas minder bijzondere dingen meegemaakt. Dit weekend hebben we afscheid moeten nemen van de andere Nederlanders, omdat zij terug zijn gegaan naar Nederland. Dit hebben we gedaan door vrijdag met alle buddy’s voor de laatste keer nog eens samen te komen om lekker wat te gaan eten in Bavaria restaurant met internationale gerechten. We hadden de Duitse eigenaar voor de grap gevraagd of hij een Nederlands CD-tje had liggen. Hij zei dat hij het wel had, maar we dachten dat hij ons niet goed had begrepen. Het tegendeel bleek uiteindelijk waar, want binnen 5 minuten zaten we daar in het verre Kenia volop te genieten van Nederlandse hitjes, zoals Acda en de Munnik, Marco Borsato, Ali B, Jan Smit en weet ik wat allemaal. Hoe geweldig is het om dat hier te horen!

Zaterdag ging Barbara weg en maandag gingen Annebrecht en Gerben. Nu zijn Romar en ik haast verplicht om hun achtergelaten buddy’s op te vangen. De volgende dag kwam Kalii, namelijk naar ons huis en zijn ineens spontaan: “vandaag gaan we bij mij lunchen”. Het was echt geweldig dat hij ons zo spontaan uitnodigden om naar zijn huisje te komen. We liepen dus met hem mee naar zijn huisje. Daar aangekomen zag het huisje eruit als een kamer waar we in het veld hebben geslapen. Ik vond het zo knap om te zien, dat iemand in zo’n kleine ruimte kan leven. Een studentenkamer mag dan klein zijn, bovendien heb je dan meestal nog gedeelde ruimtes en keuken, maar dit kamertje was zelfs nog kleiner dan een studentenkamertje (zo’n 6-7 m2) en hij kookte daar en bewaarde al zijn spullen in dat kleine hokje, zelfs het eten en het water. Desondanks heeft hij een super lekker omelet voor ons gebakken. Het was zijn eerste keer dat hij dit deed, want hij had het de andere keren als lunch van Gerben en Barbara gekregen.
’s Middags kwamen Kalii en Ann bij ons en hebben we lekker pannenkoeken gebakken en hebben we het heel gezellig gemaakt!
Gisteravond hebben Romar en ik samen met Kalii voetbal gekeken in Kafoca, het restaurantje vlakbij ons huis. Dus zoals je hoort zijn we nog vaak gezellig met hun in de weer.

Nog minder dan een maandje en dan ben ik weer terug in Nederland! Het is dus aftellen! Ik heb op zich wel weer zin om terug in Nederland te zijn, maar nu we afscheid hebben genomen van die anderen, heb ik het idee dat ons afscheid hier ook nog moeilijk zal worden met die super gezellige buren.

In ieder geval de groetjes uit Kenia aan iedereen. En… oja, voordat ik het weer vergeet: Ik ben namelijk nogal vaak met het project van Ann en Ann(ebrecht) mee geweest en die mensen zeiden elke keer dat ik van hen de groeten aan iedereen in Nederland moest doen, dus bij deze de groeten van de Kenianen aan Nederland!