Koningsdag op de ambassade en spannende momenten
Door: Bram Hengeveld
Blijf op de hoogte en volg Bram
04 Mei 2014 | Kenia, Kitui
Goede Vrijdag
Na de bijzondere Palmzondagviering heb ik ook Goede Vrijdag kunnen vieren in de Kathedraal. Nou ja, we moesten in ieder geval verzamelen bij de kerk. Het viel me op dat er maar weinig mensen aan het wachten waren, namelijk een groepje van 50 mensen. Na een tijdje wachten kwam de priester naar buiten met zijn misdienaars en een kruisdrager. Met z’n allen, onder beveiliging van een stel gewapende politie (wat er wel een beetje spannend uitzag), liepen we net zoals zondag weer zingend de straat op. Midden op straat, vlak voor het kruispunt, werd het kruis op de grond gezet en werd de eerste statie vertelt. Helaas werd alles in het Kiswahili vertelt, maar ik kon af en toe wel over iemand z’n schouder in het boekje kijken. We de liepen de staties via dezelfde route als zondag (langs de moskee). Het was in ieder geval weer heel bijzonder om mee te maken, maar tegelijkertijd ook afzien, want de zon was bloedje heet. Toen we bij de 13de statie waren, stonden we midden op een kruispunt. Ondertussen kwamen nog twee groepen met een kruis aangelopen. Deze voegde zich bij onze groep. Vlak voor de kerk bij de 14de statie kwamen nog een stel groepen erbij. Uiteindelijk toen we de kerk inliepen, zat het stampvol. Binnen telde ik 8 kruizen, dus blijkbaar waren 8 groepen op verschillende startplekken begonnen en geëindigd in de kathedraal. De dienst vervolgde en duurde nog ongeveer 3 uur en ik vond het bijzonder dat de hele dienst de kerk stampvol bleef! Wauw!
Rondje rivier
Zaterdag zijn Romar, Annebrecht en ik een rondje gaan lopen bij het seizoensriviertje van Kitui. Annebrecht vond het niet voldoende om alleen even bij de rivier te kijken, dus ze zei tegen ons: “Laten we nog een stuk langs de rivier lopen, want anders kan ik niet met een goed verhaal thuis komen”. Zo gezegd, zo gedaan. We liepen onder een boom door. Halverwege bedachten we dat het gek is dat de boom druppelde, want het had niet eens kortgeleden geregend. Na de boom bestudeerd te hebben, zagen we schuimbellen in de boom zitten. Onder die schuimbellen zaten een soort groene kever achtige insecten. Hm… gek hoor. Vervolgens liepen we een hoek om en daar zagen we een dam liggen. Bij de dam aangekomen, zagen we een krab zo groot als een vuist omhoog lopen. Wauw! Dat is grappig, wat moet zo’n beest hier?
Zondag zijn we naar het zwembad gegaan. Er was hele harde muziek bij de zwembad, daarom vonden Romar, Annebrecht en ik het wel leuker om weer even wat te lopen. We liepen nu langs een ander riviertje. Ook daarvan hebben we weer een mooi verhaal gekregen. We liepen wat langs het riviertje, springend op rotsen en droge stukken zand. Ineens sprong Romar in een stuk zand wat modder bleek te zijn, waar hij tot halverwege zijn onderbeen in terecht kwam. Het kostte wat moeite om zijn been en zijn slipper er weer uit te krijgen, maar het is hem gelukt, hij leeft nog (hoewel hij naderhand er heel besmeurd uitzag).
Op naar Kanyongonyo…
Maandagochtend (21-04) hadden we ons voorbereid om met z’n allen naar Kanyongonyo te gaan. Barbara en Gerben wilden eens kijken hoe wij de opdracht uitvoerden. Annebrecht had kunnen regelen om ook in Kanyongonyo haar opdracht te doen. We waren netjes op tijd bij het busstation om met de matatu mee te gaan. Voordat de matatu een meter gereden had, moest Romar overgeven en is hij maar thuis gebleven. Annebrecht bleef daarom ook thuis. Na een hele tijd wachten vertrok de matatu dan uiteindelijk. Een uurtje voor Kanyongonyo, kwamen we een groep van ongeveer 20 tot 30 mensen tegen met stokken. Victor zei al meteen dat deze mensen wilden vechten. De matatu stopten. De conducteurs stapten uit en gelukkig praatten ze niet boos tegen elkaar. Toen de matatu verder reed hoorde Victor dat deze groep naar 3 mensen op zoek waren. Die 3 mensen hadden namelijk 3 andere mensen dood gemaakt. 1 moordenaar hadden ze al te pakken kunnen krijgen en dood geknuppeld. Hm… dat soort dingen kan je dus blijkbaar ook meemaken in Kenia. Vanaf dat moment werd het verblijf in Kanyongonyo wel wat spannender. Vooral Victor vond het wel wat spannender. Ik hield mezelf wel wat rustiger, met het idee dat ze me als blanke toch minder snel iets aandoen (als ik niks verkeerds doe).
Dam bezoeken en Athi rivier bezoeken
In de ochtend zijn we met twee boda boda’s naar de dam gereden. Onderweg kreeg een boda boda nog een lekke band, dus moesten we naar de eindbestemming gependeld worden. Aangekomen bij de dam (Yamunyu Yumbuni) zagen we dat, zoals bij bijna elke dam, de stilte basin stuk was. Er was een gat in de grond geërodeerd waar nog wat water in stond. Tegen de dam aan in de rivierbedding, stonden allemaal rietsuikerplanten en bananenbomen. Boven aan de oever van de rivier werd het land verbouwd. Het land zag er heel netjes uit. Degene die daar bezig was, gaf Gerben en ik een rietsuikerstengel. Vet aardig! Victor heeft ons uitgelegd hoe we die moesten eten, namelijk een stuk van de buitenkant aftrekken met je tanden en vervolgens het sap uit het binnenste zuigen. Het had niet heel veel smaak, dus helaas heb ik de stengel niet verder opgegeten (ook omdat het te hard was). Victor vertelde ook dat de stengel niet helemaal rijp was. Tijdens het eten vertelde de landeigenaar dat sinds de dam was gebouwd, de gemeenschap niet meer naar de dam heeft omgekeken en hij de enige was die gebruik maakt van de dam. De dam zou, volgens de man, oorspronkelijk bedoeld zijn voor 100 huishoudens. Hij had het land verder wel goed voor elkaar. Hij had het land in terrassen gemaakt en had geulen gegraven voor irrigatie. Als de rivier stroomde, dan zette hij een pomp aan het water om de geulen vol water te zetten, zodat het land voldoende water krijgt. Slim! Al met al, moeten we nog eens met de officiële chairman gaan spreken en vragen waarom men niet meer naar de dam heeft omgekeken.
Na het bezoek aan de dam, zijn we naar de Athi rivier gegaan. Daar aangekomen hebben we wel 4 krokodillen zien zonnebaden en zwemmen. Het blijft gaaf om die beesten in het wild te zien!
Waterleiding leggen
’s Middags toen we weer in Kanyongonyo waren, wilden Gerben en Barbara zo snel mogelijk weer in Kitui zijn, omdat ze het maar niks vonden in dit primitieve dorpje. Victor en ik bleven wel in Kanyongonyo, wij zijn het inmiddels wel gewend daar. Bovendien hadden we nog een klus te klaren, want Victor had de eigenaar van de Flamingobar beloofd om een waterleiding aan te leggen voor zijn gebouw dat hij aan het bouwen was. Er ligt namelijk een soort van hoofdleiding in Kanyongonyo. De hoofdleiding begint bij een soort hokje waar een pomp in staat en een grote tank op het dak staat. Elke dag is dit stationnetje open en komen mensen met ezels en jerrycans langs om water te halen. Dit pompstationnetje is mogelijk gemaakt door Japan. Eigenlijk hebben we in Nederland hetzelfde, maar dan heb je een pompstation met een stuk of 16 grote pompen de grond in voor een stel dorpen en hier gebruiken ze maar 1 pompje voor een klein dorpje. Dus het is wel grappig om te zien hoe zo’n klein en ver afgelegen dorpje in het klein zich aan het ontwikkelen is. Ik had begrepen dat de hoofd waterleiding er nog maar een jaar lag. Het pompstationnetje is er al vanaf 2009. Bovendien heeft Kanyongonyo ook nog niet zo lang een elektriciteitsleiding liggen.
Afijn, Victor was hard bezig met alle spullen uit te zoeken en of alles wel klopte. Hij dacht dat er nog wat dingen miste, dus wilde het weer verzetten naar volgende week. Ik dacht: “Laten we nou maar meteen gaan aanpakken, anders komt er nooit wat van”. Ik heb dus de slang gepakt en ben die alvast gaan leggen. Victor is aan de gang gegaan met de hoofdleiding. Deze heeft hij doorgezaagd en samen met anderen mensen die erbij kwamen een T-splitsing geplaatst zodat er water vanaf getapt kan worden. Het werd een beetje houtje-touwtje aan elkaar gelijmd. Er werd meteen geprobeerd of de leiding het deed, helaas bleek het te lekken. Dus is het weer overnieuw doorgezaagd en vastgelijmd. We hebben de druk er nog niet meteen opgezet om de lijm maar eerst uit te laten drogen. Vervolgens hebben we aan de andere kant de kraan kunnen monteren (dus blijkbaar waren wel alle spullen aanwezig). Wel grappig om eens zo’n loodgieterswerkje in Kenia mee te maken. Toen we klaar waren was het al donker, dus hebben we het eindresultaat niet meer gezien.
De volgende dag zijn we vroeg in de ochtend maar weer terug gegaan naar Kitui, omdat Romar nog steeds ziek thuis lag. Thuis aangekomen, hoorden we dat Barbara ook ziek was geworden en Gerben ook een klein beetje.
Verjaardag
Donderdag hadden we weer een verjaardag te vieren, namelijk die van Annebrecht. Ik had de dag ervoor al fruit ingekocht, dus in de ochtend was ik weer op tijd gaan staan om een smoothie (zonder ziektes) te maken. Helaas dit keer zonder het gezelschap van Romar, omdat die nog rustig op bed lag uit te slapen/zieken. Gelukkig was Annie uiteindelijk tevreden met haar sappie!
In de middag kwam Dennis, onze tour guide, even langs om het één en ander te bespreken voor het weekend. We hadden namelijk het plan om naar Nairobi te gaan voor onder andere Koningsdag en om de toerist uit te hangen. Hij had alleen wat minder goed nieuws. Het hotel dat we geboekt hadden, lag in een buurt waar veel Somaliërs verblijven en afgelopen nacht was er een autobom gevonden en vanochtend was een autobom daar afgegaan. Dat stelde ons even voor de vraag om wel of niet naar Nairobi te gaan. Dennis vertelde dat het in het centrum van Nairobi wel rustig is qua terrorisme. Dus we hebben met hem het één en ander besproken voor het weekend, waaronder een ander hotel.
’s Avonds hebben we lekker de BBQ aangezet voor het verjaardagsfeest van Annebrecht. De buddy’s waren er ook allemaal bij, dus het was wel gezellig.
Op naar Nairobi!
Vrijdag zijn we (Barbara, Gerben, Annebrecht, Romar en ik) dan uiteindelijk naar Nairobi gegaan. Dennis had ons gebracht en vond het volgens mij wel mooi om ons muzungus te mogen vervoeren. In Nairobi liet hij trots zijn kantoor zien. Vervolgens werden we door een andere chauffeur (Patrick) naar ons hotel gebracht. Wat mij opviel in Nairobi is dat er geen afval rondzwerft op de straten, maar daarnaast wordt de lucht wel ontzettend vervuild door de voertuigen. Patrick stopte de auto voor een heel stel winkeltjes. Tussen de winkeltjes zat een gangetje (met ook allemaal winkeltjes). Voor dat gangetje stond een loopjongen die ons hielp met de spullen. Hij begeleidde ons het gangetje in en rechts een trap omhoog naar de tweede verdieping. Daar zat de receptie van het hotel dat we geregeld hadden via Dennis. Vervolgens moesten we nog 2 trappen omhoog om naar onze kamers te gaan.
Na even settelen zijn we weer naar beneden gegaan om een restaurantje op te zoeken. De loopjongen wist wel een restaurantje en bracht ons naar een plek. Daar aangekomen vonden we het niet echt wat, we wilden namelijk weer eens echt Europees kunnen eten. Dus we zijn zelf wat rond gaan lopen, tot we uiteindelijk weer voor ons hotel langs liepen. De loopjongen keek ons verbaasd aan. Hij vroeg wat we wilden eten en ik zei dat Pizza ons wel lekker leek. Dus hij bracht ons naar een andere plek waar een Pizza-inn stond. Daar hebben we een pizza gehaald en er heeeerlijk van genoten!
Koningsdag vieren
’s Avonds reden we naar het huis van de residentie van Nederland. Het duurde even voordat we er kwamen, want waarschijnlijk zat Patrick in de war met de ambassade (dat op een andere plek ligt). Toen we in de buurt kwamen van het huis van de residentie, kon je merken dat er een feest gaande was. Er stonden namelijk allemaal auto’s langs de weg geparkeerd. We hadden niet verwacht dat het zo druk zou worden. Het feest vond plaats in de tuin en ik schatte dat er zo’n 150 mensen waren. Het zag er allemaal heel mooi en luxe uit. Er waren allemaal lekkere Nederlandse hapjes, leuke Nederlandse muziek en lekker Nederlandse biertje! Het voelde echt even alsof we weer helemaal in Nederland waren. ’s Avonds kwam er een Nederlander bij onze groep bij, namelijk Arnoud de vriend van Annebrecht die deze avond met het vliegtuig aankwam uit Nederland.
Olifanten opvang
Vanochtend zijn we onze tocht met Patrick gestart met de olifanten opvang. Daar kregen we te zien hoe jonge olifanten gevoed werden. Ondertussen werd een verhaal verteld over hoe de olifanten hier gekomen zijn en wat ze hier doen. De jonge olifanten zijn namelijk ‘gered’, omdat hun ouders dood zijn (gemaakt). De olifanten worden hier een tijd vast gehouden en worden vervolgens in een ander park bij een kudde olifanten uitgezet.
Giraffen centrum
Na de olifanten zijn we naar het Giraffen centrum gegaan. Daar konden we een soort toren in lopen waar we een handje brokjes kregen en de giraffen konden voeren. Het was wel grappig om eens te doen. Die giraffen hebben een lange tong zeg. ☺
Toen we weer buiten waren en even bij een hek stonden te kijken, zag Romar ineens weer een Kameleon. Hij zat op een zwart hek, dus was zelf ook helemaal zwart. We probeerde het beestje te pakken en lieten het over onze handen, armen en shirts lopen. Je zag de kleuren een beetje veranderen. Echt cool om te zien!
Kibera
In de middag zijn we naar Kibera gegaan. Dit is de één-na-grootste krottenwijk van Afrika. De verharde weg waar we over reden, ging Kibera in en het viel me op dat er nog best mooie winkeltjes stonden, maar dan wel super klein. Dan zie je bijvoorbeeld een heel mooi geschilderd kamertje waar een kappertje in zit. Ook viel het me op dat er een enorme bedrijvigheid is in deze krottenwijk.
De auto parkeerde Dennis bij het gerechtsgebouw midden in Kibera. Daar liepen we met 3 beveiligers en Patrick de Kibera verder in. De beveiligers zagen er als gewone mensen uit. Toen we de verharde weg afliepen, zag ik om een hoekje een luxe auto staan. Dat verwacht je niet als je zo’n krottenwijk inloopt. Verderop dacht Annebrecht heel voorzichtig een ballon aan een kindje te kunnen geven. Ineens kwamen er allemaal kinderen op haar afgestormd voor een ballon. Een beveiliger nam de ballonen over, deelde ze uit en stuurde de kinderen vervolgens weg. We vervolgde onze weg door allerlei smalle gangetjes tussen de krotten door. Door de krottenwijk liep een riviertje dat veranderd was in een open riool en afvalbak. Tussen de krotten zagen we deze afvalstroom lopen met ontzettend veel afval er omheen. Echt vies!
Toen we weer even over de verharde weg liepen om naar een ander stuk te lopen, kwam een man naar ons toe die ons per se een hand wilde geven. Een beveiliger liep naar hem toe, duwde hem aan de kant, en een andere beveiliger gaf hem een tik in het gezicht en vertelde hem om weg te blijven van de muzungus. Het zag er best zielig uit, want de man zei heel onschuldig dat hij ons gedag wilde zeggen. Van de andere kant weet je niet wat voor een bedoeling die man verder zou hebben gehad.
Later liepen we weer een smal paadje in. Ik liep achter twee beveiligers aan en ineens begonnen ze te rennen. Ik dacht ik ga niet met ze mee rennen, want wie weet wat ze met je gaan doen. Ik wacht wel op die andere beveiliger met Patrick, die kan ik enigszins vertrouwen. Met hen liepen we verder en uiteindelijk kwamen we die andere beveiligers weer tegen. Onderweg zag ik dat de beveiligers sommige mensen streng aanspraken.
We kregen tijdens de rondleiding bijzondere uitzichten te zien op alleen maar krotten en heel veel afval. We kwamen nog langs de spoorrails van Nairobi naar Mombassa. Ook die lag vol met allemaal rotzooi.
Toen we weer terug kwamen bij het gerechtsgebouw. Hebben we de beveiligers bedankt en gedag gezegd. Een beveiliger was ineens even met z’n wapen bezig met ontladen of zo en vroeg aan ons of men in Nederland dit soort wapens gebruikt. Wow, dat was even schrikken, dat hij zo’n ding onder zijn jas vandaan tovert. Maar hij deed er verder niet gevaarlijk mee.
Onderweg in de auto naar het hotel, vroeg ik me hard af, wat ik nou heb meegemaakt met de tocht door Kibera en wat ik er van moet vinden. Ik weet het niet. Het is bijzonder om te zien hoe mensen zo kunnen leven. Ook bijzonder om te zien, dat er zoveel bedrijvigheid is te zien en niet alleen maar arme mensen die droevig bij hun krotje zitten. Iedereen was wel bezig. Ook was een grote sociale samenhang te merken. Verder vroeg ik me ook af wat voor een gevaren er voor de kinderen op de loer ligt. Ik bedacht me: ziektes (van het vieze water), geen educatie, geen rijke toekomst, kans op rellen en verder wist ik het niet zo goed. Ik vroeg me af of die mensen het wel slecht hadden. De ontwikkelingstudenten praatten erover, dat zij niet echt konden merken dat de mensen last hadden van eerlijkheidsgevoel (of zo iets), maar dat wij rijken daar meer last van hebben.
’s Avonds hebben we nog even heerlijk genoten van een Italiaans restaurantje met overheerlijk eten. Zo lekker heb ik het de afgelopen 2 maanden niet gehad.
Halverwege de stageperiode in Kenia
Maandag hebben we lekker even uitgerust van het weekend. ’s Avonds heb ik lekker een Hollands hutspotje gemaakt voor Romar en ik om te vieren dat we alweer 9 weken in Kenia zitten en nog 9 weken te gaan hebben. Het was huilen geblazen, omdat er veel uien gesneden moesten worden voor de hutspot. ☺
Kanyongonyo
Dinsdag wilden Romar, Victor en ik met Annebrecht, haar buddy Ann en Arnoud naar Kanyongonyo gaan, maar Romar was helaas ziek, dus is hij thuis gebleven en zijn wij met z’n vijven naar. Eenmaal in de matatu kregen we van Ann te horen dat de reis 250 Shilling kost in plaats van 300 wat ik altijd aan Victor betaalde voor de rit. Vanaf dat moment werd mijn vertrouwen een heel stuk minder in Victor. Aangekomen in Kanyongonyo heb ik Annebrecht en Arnoud een beetje rondgeleid naar onder andere het pompstationnetje en zijn naar de dam van het bisdom gelopen. Onderweg kwamen een aantal kinderen met ons meelopen. Toen we bij de dam kwamen was het uiteindelijk een groep van ongeveer 15 kinderen. Eén iemand nam het woord en zei: “Gooi eens een steen in het water”. Ze wilden namelijk weer die stuiterende stenen over het water zien, net zoals de vorige keer toen ik daar met Romar was. We hebben ze dus uitgelegd hoe ze het moesten doen. Het lukte me alleen niet zo goed, omdat Romar de echte prof hierin is. Echt heel leuk om dat met hun samen te doen.
Dam Ndauni bezoeken
Woensdag ben ik met Victor naar de dam Ndauni gegaan. De dam zag er nog redelijk goed uit, de stilte basin was maar half afgebroken. Alleen de put was niet in goede staat. Het zat namelijk vol met rotzooi, dus men kon er geen water uit pompen. Toen we bij de dam waren, zagen we al wat mensen met ezels en jerrycans lopen om water te halen. Het water haalden ze bij de volgende dam 2 km verderop vandaan. We zijn naar het dichtstbijzijnde huishouden gegaan om na te vragen hoe dat zit met deze dam. Die mensen vertelde dat bij het eerste regenseizoen water in de put stond. Bij het tweede regenseizoen kwam er rommel in de dam. Vervolgens is de dam nooit leeg gemaakt. We zijn verderop naar de gemeenschap gegaan om de chairman op te zoeken. We kregen wel iemand te spreken maar zij bleek niet de chairman te zijn. Kortom, ook deze dam krijgt nog een vervolg.
Stakeholder project
In de middag zijn we met Annebrecht en Ann meegegaan om te kijken hoe zij hun opdracht uitvoeren. Zij houden zich namelijk bezig met de food security groups (voedselveiligheidsgroepen). In een kerkje werd de vergadering gehouden. Ann nam het woord in Kikamba (de plaatselijke taal), want de mensen van de food security groups, spreken niet zo goed Engels. Wij hadden ons even voorgesteld wie we zijn en wat we doen in Kenia en vervolgens ging Ann met hun de vragenlijst doornemen. Oorspronkelijk was het project voor stakeholders van SASOL bedoeld, maar daarvoor hebben ze eerst basisgegevens nodig om iets te kunnen beginnen. De basisgegevens zijn bijvoorbeeld: Hoe groot is de populatie? Hoeveel mannen en vrouwen gaan naar school? Voor hun is het onderzoek nogal lastig, omdat de mensen totaal geen gevoel voor getallen hebben. Het zegt de mensen weinig als ze over 3.000 of 30.000 praten. Maar goed, het is in ieder geval een begin.
Athi rivier
Na 2 uur was de groep klaar en zijn we met z’n vijven naar de Athi rivier gegaan. De locals hadden gezegd dat we waarschijnlijk geen krokodillen zouden zien. Toch zijn we er maar naartoe gegaan, om te kijken of we iets tegen zouden komen en anders wel te genieten van de rivier. Daar aangekomen, zagen we wel krokodillen zitten. Eentje lag er lekker te genieten van de zonsondergan. We zijn wat over de rotsen van een natuurlijke dam gesprongen, zagen nog meer krokodillen hoofden boven water en verderop zagen we zelf een hoofd van een nijlpaard boven water komen. Eerst wisten we niet zeker of het wel echt een nijlpaard was, maar later kwam hij een stuk boven water staan en deed zijn bek wijd open. Wauw, wat super mooi om te zien!! Helaas had ik op dat moment net geen camera mee.
De volgende ochtend zijn we weer op tijd terug gegaan naar Kitui. Tijdens de matatu kwam de conducteur langs om het geld te ontvangen. Ik vroeg hem hoe duur het was en hij zei tegen mij 250 shilling. Ik dacht: “WAAT?? Het is dus echt zo dat Victor ons al die tijd aan het afzetten is… Hij vroeg elke keer 300 shilling”. Het gaat weliswaar maar om ongeveer 0,50 eurocent, maar voor hier is het best veel. Bovendien kan het zijn dat Victor ons veel vaker heeft opgelicht, wat ik ook wel een beetje gedacht had. Nogal jammer dat je een “maatje” waar je altijd mee samen werkt niet meer kan vertrouwen. Altijd had hij namelijk de smoes (geen idee of het waar is) dat we het totaal bedrag aan hem moesten geven en dan zal hij tegen de conducteur, boda boda man of verkoper doen alsof hij alles voor ons betaald. Maar ja, voortaan moeten we alles maar zelf betalen en Victor maar een beetje op afstand houden. Tenzij hij zijn lesje leert. Want na de mataturit heb ik hem duidelijk gezegd dat hij dit echt niet kan maken bij muzungus.
Die middag zijn we gelukkig wel weer wat gezelligs gaan doen met de Nederlanders. We zijn namelijk naar Nzambani rock gegaan. Romar en ik zijn hier al eens eerder naartoe geweest, maar dit keer wilde we aan het einde van de middag gaan, zodat we zonsondergang konden meemaken, vuurtje konden maken en sterren konden kijken. Echt weer heerlijk genoten!
De rest van het weekend heb ik gezellig met de buurjongetjes gespeeld, gejonast, op de kop gehouden en gevoetbald. Het was erg gezellig!
Vlak voordat ik deze weblog online zette, ontving ik een sms van de ambassade dat er weer twee bomaanslagen op bussen in Nairobi zijn geweest. Arnoud was toevallig net die dag naar Nairobi gebracht met onze tourguide. Ik heb ze even gezegd wat er was gebeurd. Direct daarna belden ze me op en zeiden: “Ja we zijn veilig. We hebben inderdaad onderweg de wrakken langs de weg gezien”… Het blijft soms toch vreemd hier in Kenia. Een bomaanslag klinkt al haast niet meer bijzonder voor me, terwijl je er misschien toch heel waakzaam voor moet zijn.
Al met al leef ik nog steeds, mis het thuisfront af en toe, ga gestaag op z’n Keniaanse snelheid door met mijn project en probeer daarnaast nog wat andere dingetjes te doen, zoals een waterleiding aanleggen.
De hele hartelijke groetjes uit Kenia!
-
04 Mei 2014 - 23:22
Margje:
Hoi Bram,
Dat is weer een mooi verhaal, en ondanks dat ik je vanmiddag nog gesproken heb via Skype, heb ik het met veel plezier zitten lezen. Je leest dan toch weer dingen die je nog niet gehoord hebt. Ik heb Kim nog een berichtje gestuurd, maar niets meer gehoord. Ik hoop dat ze een beetje bekomen is.
Vanavond zijn we nog even naar de dodenherdenking geweest. Tom en
Roel hebben het weer goed geregeld. Noor en Jaco waren er ook nog.
Nog een week en dan.......ben je jarig! Laat je maar lekker verwennen!
Ik spreek je gauw weer!
Liefs mama -
09 Mei 2014 - 19:35
Nathalie Blotenburg:
hallo bram alvast van harte gefeliciteerd met je verjaardag maak er een mooie dag van en laat je lekker verwennen ik spreek je wel weer als je weer op de hockeyclub komt jij maakt wat mee als ik zo je verhalen lees.
groetjes Nathalie blotenburg ik mis je wel hoor op de trainingen ik hoop dat ik je binnenkort weer terug zie in goede gezondheid -
11 Mei 2014 - 00:21
Margje:
Lieve Bram,
Het is zover! 23! Proficiat! We wensen je nog vele jaren, veel liefs, veel geluk en gezondheid toe!
Dikke verjaardagszoen Mama
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley