Aankomst in Kenia

Hier een korte samenvatting voor de mensen die weinig tijd hebben ☺

De echte start van de reis is begonnen: vrienden en familie heb ik gedag gezegd, ik heb de vlucht gemaakt naar Nairobi, waarbij ik in het vliegtuig nog niet het idee had dat ik vier maanden van huis zou zijn. Bijzondere dingen heb ik meegemaakt zoals, niet met Keniaans geld kunnen betalen bij de douane, prettig ontvangst door de Kenianen van SASOL namelijk, Kleine Sammy, Big Sammy en Harriët. Een goede eerste nacht hadden we in Nairobi. De volgende dag zijn we doorgegaan naar Kitui. Onderweg mooie natuur gezien en een beetje van het leven van de Kenianen. De eerste dag in Kitui helaas een kleine tegenvaller met de accommodatie en bewoners gehad, maar dat is de dag daarna wel weer goed gekomen, door te verhuizen. We hebben onze buddy Victor ontmoet die heel enthousiast is om de blanken (wij dus) te begeleiden tijdens de stage. Hij heeft ons alvast een korte rondleiding gegeven door Kitui en wil ons graag meer laten zien van de omgeving en zijn familie. De dag daarna (vandaag dus) hebben we alle mankementen in het huisje gerepareerd samen met Kim de onderhoudsman. Verder hebben Romar en ik wat schoongemaakt en lekker uitgerust.


En dan nu de uitgebreide versie van mijn belevenissen

Vorige week donderdag was er een super gezellig afscheidsfeest, waarin er een toneelstukje voor mij werd gedaan, over hoe het eraan toe zou gaan bij de bagage check-in en werd ik toegezongen. Wat heb ik daar van genoten!
Toen ik Romar maandag ontmoette op de luchthaven en wij onze families gedag hadden gezegd, hadden we nog totaal geen besef dat we de komende vier maanden in Kenia zouden zitten. Na de douane had ik nog wat Keniaanse Shilling opgehaald om in Kenia te kunnen betalen. De mevrouw van het wisselkantoor vroeg of ik misschien extra euro’s wilde omwisselen omdat de koers gunstig was en ik dacht: waarom ook niet. Dus heb ik bijna alle euro’s omgewisseld in Shilling.

Vervolgens liepen we naar de gate en liepen op een rustig tempo daar naartoe. Daar aangekomen kwamen we blijkbaar net op tijd voor de sluitingstijd van de gate (hoewel er nog een lange rij voor het vliegtuig stond). We konden gelukkig het vliegtuig in. Naar Londen toe was een korte vlucht. Daar aangekomen dacht ik even wat drinken te kopen. Toen bleek dat ze in London alleen briefgeld van euro’s aannamen en geen muntstukken (die ik alleen nog had). Dus we hebben gewoon een beetje zitten kletsen en gewacht tot we het vliegtuig naar Nairobi konden nemen. De vlucht verliep aardig goed, hoewel ik een hele gezellige groep miste, want dit was de eerste keer dat ik niet met een groep ging vliegen. Daardoor duurde de vlucht wel langer, maar dat maakt niet uit, want ik was heelhuids aangekomen. Aangekomen in Nairobi, bleek heel de luchthaven verbouwd te worden, dus wij werden met een bus naar een simpel huisje gereden naast de luchthaven gereden, waar we door de douane en de bagageband waren.

Bij de douane moest ik nog een visum regelen. Dit was in principe geen probleem; ik kreeg netjes een stempel in mijn paspoort en een kaartje en toen zei die meneer: “That’s 40 euro.” Dus ik zeg in het engels: “hoeveel Shilling is dat dan?” Hij zij: “No, no, we don’t accept Shilling.” Ik dacht: “Hè, we komen in Kenia aan en we kunnen niet eens met Shilling betalen??” Nou goed, er was nog een wisselkantoortje om de hoek waar het geld omgewisseld zou kunnen worden. Romar wilde dat wel even voor mij doen, maar hij kwam al snel weer terug met de Shilling, want het kantoortje was tijdelijk gesloten. Dus die man begint met ons mee te lopen naar dat wisselkantoortje en ziet inderdaad dat hij gesloten is. Iets verderop vroeg hij of wij onze bagage hadden. Nee, die hadden we nog niet, want we moesten eerst dat visum regelen. Dus hij zei in de hal: Oké, hier heb jij je paspoort met het visum, geef mij die Shillings dan (waarschijnlijk was het meer dan nodig was) en ga dan snel naar buiten. Ik dacht: “Oké, zo werkt Afrika dus. Maakt niet uit joh, ik heb mijn visum, pak mijn bagage en kijk buiten waar de Kenianen van SASOL zijn, die ons opwachtten.”

Buiten stonden ze met een briefje, met daarop geschreven “SASOL”, ons op te wachten. Kleine Sammy (zo noemde hij zichzelf) kwam ons tegemoet, nam de bagage over en stelde ons voor aan Big Sammy. Ik miste alleen wel Harriët, maar ik dacht het komt vast goed. We liepen met z’n vieren naar een busje toe en daar zat inderdaad Harriët in. Kleine Sammy (de touroperator) zette onze bagage in de auto, deed daarna de passagiersdeur open en zij: “Here is a lekker ding.” Blijkbaar had hij van de vorige studenten wat Nederlandse woordjes geleerd, want hij bedoelde daarmee Harriët, een mooie dame.
In een mutata (dat is een busje) reden we een stuk langs Nairobi. Na een tijdje rijden stopten ze voor een poort met een muur. Er werd open gedaan door de wachter en reden een soort wijkje in. Vervolgens stopten we weer bij een muur met een poort en gingen een huis binnen. Daar werden onze koffers naar een kamer gesjouwd. Op de kamer stonden heerlijke bedden klaar met klamboe! Dus we hebben die nacht lekker en veilig geslapen.

De volgende ochtend, nieuwsgierig kijkend naar buiten wat er allemaal te beleven is, ging ik even op een terrasje dat net boven de muur uitkwam wakker worden. Zo had ik uitzicht op het leven van Kitui aan de rand van een wijk bij een drukke weg. Wat mij meteen opviel (in bed trouwens al) dat veel mensen toeteren op de weg. Het klonk wel gezellig.
Na een lekker ontbijtje zijn Harriët, Romar en ik door Kleine Sammy en Big Sammy opgehaald om naar Kitui te rijden. Op de Mombasa road, was het aardig druk met vrachtverkeer en busjes. Na een tijd rijden sloegen we een andere weg in, die veel rustiger was en waar we lekker door konden rijden. Onderweg hebben we geluncht in Machakos op een terraspleintje achter een eetcafétje.

Rond 16:00 uur kwamen we aan in Kitui op de locatie waar het huisje stond om te slapen. Het huisje ligt samen met nog 5 andere huisjes achter een muur. We moesten nog eerst door een poort, maar die zat op slot, omdat de andere Nederlanders er niet waren. Dus Harriët had voor ons de sleutels opgehaald. Aangekomen in hun huisje, was het een grote puinhoop. Ik dacht: “een studentenhuis kan soms niet opgeruimd zijn, maar hier wordt het afval niet eens opgeruimd”. Op de grond lagen allemaal verpakkingen, wat kleren en een door midden gebroken deofles. Later kwamen de Nederlanders in het huisje aan en die zeiden dat ze geen zin hadden om het op te ruimen. Daarom belden ze hun Keniaanse buddy op om te vragen of hij wilde schoonmaken. Ik dacht bij mezelf dat slaven drijven niet meer bestond. Maar de Keniaan wilde het wel doen, omdat hij er geld voor krijgt, weliswaar omgerekend 2 euro, maar dat is een dagloon voor hen.
Verder was er in het huisje niet veel te beleven: de douches deden het niet, de toilet spoelde niet door, ze hadden geen eten in huis en er waren wel twee bedden vrij, maar die zijn voor de mensen die een paar dagen het veld in zijn. Eigenlijk was het de bedoeling dat we volgens hun maar ergens anders, bijvoorbeeld bij Robert, moesten slapen, maar dat kon die avond nog niet geregeld worden. Dus we konden in het huisje ook niet veel doen, omdat we de volgende dag meteen een ander huisje wilden regelen. Na een tijdje voor ons uitstaren, zijn we maar wat boodschappen gaan doen (nu het nog licht was). Vervolgens zijn we met die Nederlanders naar een restaurant gegaan om te eten. Thuisgekomen van het eten, zijn Romar en ik meteen gaan slapen om te zorgen dat we de volgende dag meteen iets anders konden regelen.

De volgende dag kwam Kim met een buddy langs. ☺ Kim is de man van het onderhoud voor de huisjes, omdat er van alles mankeerde aan het huisje was hij komen kijken. De buddy, waar wij de komende vier maanden mee samenwerken, heet Victor. We zijn meteen met hem naar SASOL gegaan. Dit is het bedrijf waar we stagelopen. Bij SASOL kregen we van Harriët uitleg over de veiligheid binnen Kenia. Daarna hebben we de andere mensen van SASOL ook ontmoet. Daar hebben we ook onze supervisor Alex ontmoet. Hij zal ons begeleiden met het project. We hebben met hem afgesproken dat we volgende week maandag het werkplan af zullen hebben. In de tussentijd kunnen we met Victor Kitui verkennen. Victor was dolenthousiast dat hij met blanke mensen mag werken. Bij elke bekende ging hij zwaaien en sommigen begroette hem (en dus ook ons, de blanken). Het is wel leuk om te zien hoe enthousiast die jongen was!

Hij bracht ons onder andere naar de Shopping Mall. Dat klinkt veel belovend voor een westerling, maar het is in feite een groot gebouw van twee verdiepingen met allemaal hokjes. De hokjes deden mij denken aan een markt zoals in Brazilië. De hokjes konden namelijk gehuurd worden door bedrijven en daar hun winkeltje vestigen. Het is dan ook maar een winkeltje van ongeveer 4 bij 4. Bovendien zaten maar in de helft van de hokjes, winkeltjes. In de Shopping Mall is ook lang niet alles te koop, zoals wij dat in Europa zouden verwachten.
Verder waren er ook allemaal plekjes waar je kon zitten. We hebben daar ook een tijdje met z’n drieën gezeten, omdat we anders door de zon moesten en we waren de zonnebrand vergeten mee te nemen. Op een gegeven moment kwam er een man met een boordje langs, dus ik dacht: hé, dat is grappig, een priester. Hij kwam naar mij toe, schudde de hand en vertelde dat hij de bisschop van Kitui is.

Na het rondje in de stad zijn we weer terug gegaan naar de huisjes, waar we eindelijk naar een ander huisje konden verhuizen. We konden bij Robert, de Keniaanse buddy van de andere Nederlanders, verblijven. Ook hier bleken de voorzieningen niet te best: een douche die het alleen doet met voldoende waterdruk, een WC die niet goed doorspoelde, lampen die het niet deden, geen koelkast en geen gas. Maar het was wel opgeruimd en we waren al lang blij dat we in een ander huisje zaten. Victor ging naar huis en later kwam de opperbeste Kim (het is in de naam denk ik :P ) langs om even te checken of alles goed was. We hebben vertelt wat er allemaal stuk was en Kim ging ervoor zorgen dat het de volgende dag gemaakt zou worden. We gingen in ieder geval meteen een lamp halen, zodat we meer licht zouden hebben. Verder hoefde er niet meteen iets gemaakt te worden, want voor het eten gingen we toch weer naar het restaurantje toe.

Nadat we een tijdje aan het eten waren, kwam Robert met een vriend erbij zitten, omdat wij de sleutel hadden. Hij wachtte netjes op ons totdat we het eten ophadden. We merkten dat de vriend van Robert ook bij ons in het huisje wilde komen slapen. We dachten de hele tijd: wat moeten we hiermee, want dit hadden we niet gehoord van SASOL, bovendien is het niet veilig om met twee Kenianen in huis te slapen. Maarja, we durfden hem ook niet weg te sturen en hij bleef inderdaad slapen. We hebben veilig alle spullen in onze kamer opgeborgen, de voordeur op slot gedaan (daarvoor gebruiken we een hangslot), de sleutel gehouden en onze slaapkamerdeur dicht gedaan. Uiteindelijk waren we tot 3 uur in de nacht aan het kletsen (gewoon omdat het zo uitkwam) en is alles goed gegaan.

De volgende ochtend merkten we dat het alweer een korte nacht was. We hadden eigenlijk nog geen een goede lange nacht gehad. Maar we konden nog wel een tijd blijven liggen. Aan het einde van de ochtend kwam Victor en gingen we even op facebook. Hij wilde heel graag aan zijn vrienden vertellen via facebook dat hij met twee Nederlanders bij SASOL aan het stagelopen is. En hij wilde natuurlijk ook graag een foto hebben met de blanke Nederlanders, voor zijn profielfoto. Hij vond het helemaal geweldig en was benieuwd hoeveel mensen dit zouden liken (leuk vinden op facebook) en zouden reageren.

Later kwam Kim om te kijken welke spullen we moesten halen voor de reparaties. We hebben een koelkast van die andere Nederlanders gehaald, omdat die er drie hadden staan waarvan er geen deed. Dus we pakten een koelkast mee en het enige dat gemaakt moest worden, was een nieuwe stekker die doorgebrand was. Daarna zijn we naar het centrum gegaan om de repartie spullen te kopen. Kim had nog een monteur geregeld voor de lampen. Ik zei dat ik de stekker van de koelkast kon maken. Toen ik daarmee bezig was hoorde ik vanuit een andere kamer een enthousiaste stem van Victor: “Bram!” Hij kwam met z’n mobieltje naar me toelopen en zei wijzend naar zijn mobieltje in het Engels: “Kijk, we hebben al 16 likes.” Ik vond het echt zo leuk dat Victor daar enthousiast van werd! Dat ik jullie bij deze van harte wil bedanken voor jullie likes! ☺

Rond het middageten was alles weer gerepareerd, behalve dat we geen stromend water meer hadden. Dit vraagt wat van onze watermanagement. Gelukkig had Robert
de andere dagen al veel fessen en tonnen gevuld met water. Dus hebben we wat kunnen schoonmaken in huis (want dat was ook nodig). Voor de rest hebben we bij het huisje rond gehangen om uit te rusten van de drukke dagen.

Dus we vermaken ons goed hier in het warme Kitui, waar het aardig warm weer is waarvan je gaat zweten. Ik hoop dat in Nederland ook alles goed gaat!
Groetjes aan iedereen thuis!

Ik begreep dat er mensen naar mijn adres vroegen. Dus bij deze: Kalawaroad, P.O. box 85, Kitui, Kenya. Als je iets wilt sturen dan gaat dat via SASOL en die geven het door aan mij.